Less Chiefs, More Indians

Lees verder...

Ondertussen op Twitter:

@CenturyOfTalent dank voor het verder delen! het vervolg in deze #ketting ook al gelezen? "Less Chiefs..."? cc @hubeadvies @yvdu

— lerende leiders (@lerendeleiders) 0 Retweets 0 favorites Reply Retweet Favorite ">February 11, 2014

@lerendeleiders Ja, al gelezen (niet helemaal eens met de inhoud) en uiteraard bekend met het fenomeen kettingblog @HubeAdvies @yvdu

— Century Of Talent (@CenturyOfTalent) 0 Retweets 0 favorites Reply Retweet Favorite ">February 11, 2014

@CenturyOfTalent ben benieuwd naar de reactie op de blog, mn omdat je t niet geheel deelt op inhoud. #reactieblog? cc: @lerendeleiders

— Yvonne van Duuren (@yvdu) February 11, 2014

@yvdu Zit ik nog rustig op te kauwen maar heeft vooral te maken met de link naar nieuwe organisatievormen (1) @lerendeleiders

— Century Of Talent (@CenturyOfTalent) 0 Retweets 0 favorites Reply Retweet Favorite ">February 11, 2014

@yvdu @lerendeleiders Als klein het nieuwe groot wordt (met link naar vloeibariseren) is de vraag of management op deze wijze nodig is (2)

— Century Of Talent (@CenturyOfTalent) 0 Retweets 0 favorites Reply Retweet Favorite ">February 11, 2014

@yvdu Natuurlijk is dit niet voor iedere organisatie mogelijk. Verder uiteraard wel eens met pleidooi voor zelfsturing (3) @lerendeleiders

— Century Of Talent (@CenturyOfTalent) 0 Retweets 0 favorites Reply Retweet Favorite ">February 11, 2014

Beste Yvonne, ik kan mij op hoofdlijn vinden in jouw betoog maar ik wil een stap verder gaan. Ik vraag mij namelijk af af of management of in dit geval sturing en beheersing op deze wijze nog noodzakelijk is? Dit vanuit de gedachte dat klein het nieuwe groot gaat worden (oftewel vloeibariseren), waarbij rolgebonden leiderschap een belangrijke rol gaat spelen. Wellicht geeft de blog 'De organisatieles van Alcatraz' aanzet voor een verdere gedachtewisseling centuryoftalent.wordpress.com/2013/03/24...tieles-van-alcatraz/

Groeten Richard

Leuke uitdaging Yvonne! Leiderschap om dingen in beweging te zetten en de kaders aan te geven, en vervolgens nieuwe leiders op te laten staan

Een mooi artikel over de kansen en mogelijkheden over organiseren en werken anno 21ste eeuw. Over nieuw leiderschap en de werkondernemer.
Yvonne Bedankt!

Dank je Yvonne, voor een mooi stukje food-for-thought.

Ik ben een warm voorstander voor zelfsturing en het gunnen/nemen van eigen verantwoordelijkheid. Het ondernemerschap tot op de "laagste" regionen zorgt ervoor dat de energie gestoken wordt in de zaken die er toe doen.

Zelfsturende teams blijken echter vaak zelfstuurloze teams. Ook al wordt er nog zo aangedrongen op eigen initiatief, informele lijnen en meer van dergelijke mooie zaken, het blijkt helaas vaak niet goed uit te pakken. Ik heb zogenaamd zelfsturende teams gezien die zichzelf rechtstreeks de puinpoeier instuurden. De teamleden lagen met elkaar overhoop en gunden elkaar amper het licht in de ogen. Bij een dergelijk team binnen een ministerie hoorde ik leden zeggen: ik doe mijn ding en mijd zoveel mogelijk contact met de rest. Hoezo team?

De reden waarom het in mijn ogen vaak misgaat is: het ontbreekt aan een helder gemeenschappelijk doel. En dan bedoel ik ook werkelijk gemeenschappelijk: iedereen moet overtuigd zijn van het doel en begrijpen welke bijdrage hij of zij daaraan kan leveren. Ben je er niet van overtuigd? Dan moet je weg. Zolang dat gemeenschappelijk doel er niet is, gaan eigen belangen de kop opsteken. Die zijn er natuurlijk toch wel, maar worden belangrijker naarmate er onzekerheid bestaat over het gemeenschappelijke doel en dus het nut van de energie die je daar als individu in steekt.

Een gemeenschappelijk doel en als het even kan: een gezamenlijk aanvaard leider. Die weliswaar op afstand blijft zolang het kan, maar dichtbij genoeg is op momenten dat het team steun nodig heeft.

Persoonlijk denk ik dat hierin ook de makke van de EU zit. Wat is het gemeenschappelijke doel van de EU, wat willen we bereiken, hoe kunnen de lidstaten daar aan bijdragen? Vooralsnog prevaleren de belangen van de afzonderlijke lidstaten in alle onderhandelingen die er maar te vinden zijn. Op heikele punten lijkt het onmogelijk met één stem te spreken, zodat we genoegen moeten nemen met halfbakken akkoorden. Noem het gerust compromissen, maar halfbakken zijn ze, voor iedereen zit er wat bij, maar niemand kijkt opgewekt. Zo bezien vind ik het nog geen gek idee om ook een Europese president te kiezen. Iemand die de richting aangeeft, het boegbeeld is en op het moment dat de lidstaten weer eens besluiteloos blijken, de knoop doorhakt.