Vorige week mocht ik op uitnodiging van Richard van der Lee een presentatie geven over 'de uitdagingen van modern leiderschap' op de boekpresentatie van het 'Leiderschap Alfabet'.
In mijn presentatie sprak ik onder andere over onderzoek dat aantoont dat medewerkers in een organisatie zich maar voor 51% van hun kunnen inzetten binnen die organisatie, slechts 20% van de medewerkers is bereid om zich extra in te spannen om een noodzakelijke topprestatie te leveren.
Cijfers waarvan de een wellicht zegt: 'Nou, dat valt me eigenlijk nog mee', maar waarvan ik denk: 'Hoe is het toch mogelijk dat het meest waardevolle wat wij in ons leven te besteden hebben (tijd) zo verkwanselt wordt, waar wachten we op, wat moet er gebeuren zodat wij ons in die schaarse tijd die ons gegund is voor de volle 100% inzetten en dat we daarvan met volle teugen genieten?'
Voor mij draait veel, zo niet alles, om de 'why' vraag (Simon Sinek: the golden circle): wat maakt ons werk naast zinvol (ik krijg ervoor betaald zodat ik andere dingen kan doen) ook zingevend (dit werk geeft waarde aan mijn en anderen hun leven)?
Een unicum(?) de 100% inzet
Van de week las ik een artikel op nu.nl waarin Herman Wijffels aangeeft dat hij er buikpijn van krijgt.
Herman is niet meer werkzaam bij de Rabobank maar krijgt buikpijn van het voorval wat bekend staat als het 'Liborschandaal'.
Wijffels vond het vooral pijnlijk dat er bij Rabobank, die er volgens hem is om mensen te dienen, medewerkers waren die alleen maar dachten aan hoe ze er zelf beter van werden. "In dit geval zaten er mensen volstrekt in strijd met waar de bank voor staat of wat het eigenlijk is." Wijffels zegt zich daarom 'in zekere zin' belazerd te voelen.
Ik word daar heel blij van, niet dat ik Herman die buikpijn gun, maar dat hetgeen er gebeurd is hem zo diep raakt (zijn 'why' raakt), dat hij het onrecht ervan voelt; voor de Rabobank, haar medewerkers, de klanten en de maatschappij. Dat is een mooi voorbeeld van hoe iemand met heel zijn hebben en houwen verbonden kan zijn aan een bedrijf... ook nog lang nadat hij er gewerkt heeft.
Dat maakt van Herman een leider, iemand waar mensen respect voor hebben en waar mensen een voorbeeld aan nemen. Herman is een leider die voor de 100% gaat op een aan de/zijn 'why' dienende manier, daar ben ik van overtuigd.
Hoe anders kan het toch ook zijn... de < 51% inzet
- Wie bij KPMG in het bestuur heeft buikpijn: en dan bedoel ik niet buikpijn omdat ze 'door de mand gevallen' zijn?
- Wie bij de NS heeft buikpijn bij het zien hoe tijdens de stakingen van het schoonmaakpersoneel hun mooie bedrijf letterlijk en figuurlijk in het afvoergootje ligt?
- Hoeveel managers binnen grote 'to big to fail' bedrijven zijn voor 50% met hun werk bezig en met (wellicht meer dan) 50% met hun eigen doelstellingen: het zorgen dat ze géén buikpijn krijgen?
Blijft de vraag natuurlijk...
Wie draait voor die kosten op, voor die 49% verspilde energie?
Hoeveel buikpijn moeten wij krijgen voordat we naast er wat van vinden, er daadwerkelijk iets aan gaan doen...
Daar krijg ik nou buikpijn van....
