Tijdens een presentatietraining aan de Vu gaf een studente haar presentatie: “Door malaria sterven duizenden kinderen onnodig” begon het meisje met een stralend lachend gezicht.
Het is bijna niet te geloven wat ik voor mijn ogen zie gebeuren. Hoe kan dat nou? Ik vroeg of ze zich realiseerde wat ze daar zei.
“Oh?” zei ze… “hoezo?” “Je staat daar stralend te vertellen dat kinderen aan malaria sterven terwijl het niet nodig is”. “O ja..” ze had zich niet gerealiseerd dat de presentatie die ze hield ook nog een boodschap had. Ze was zo bezig met haar presentatie en dacht leuk over te komen als ze lachte. Toen ze het zich realiseerde schrok ze.
Een ander meisje vertelde dat door de wachtlijsten in de zorg een vrouw die ze via haar stage had leren kennen euthanasie had gepleegd. Ze moest zo lang op thuiszorg wachten dat het haar te veel werd. “Hihi… ze had best wel een beetje genoeg van dat wachten, haha” “Had ze <i>een beetje</i> genoeg of was ze wanhopig?” O, ja… nou ja… wel wanhopig denk ik misschien?”. De twee eerstejaars studenten gezondheidswetenschappen hebben een zetje nodig om zich te realiseren voor wie ze gaan werken en wat hun werk ten diepste in houdt.
Radiologen blijken hun werk beter te doen als ze een foto zien van de persoon wiens scan ze bekijken. Dat maakt het persoonlijker, las ik laatst. Sommige artsen zien het nog niet als iemand persoonlijk voor ze zit:
“Mompeldemompel”, zegt de specialist. “Wat zegt u, dokter? Is het ernstig?” “Ja, zeer ernstig” zegt de dokter terwijl hij op zijn scherm kijkt en daar iets heel belangrijks ziet.
“Wat dan?” vraagt de patiënte benauwd. “Mompel demompelnieren…” “Wat met mijn nieren dokter?” De dokter moet nog even iets in zijn computer invoeren en mompelt dan dat de patiënte chronische nierinsufficiëntie heeft. “De nieren werken nog mompel de mompelprocent”
“Hoeveel procent zegt u?” “mompel de mompelprocent” en de arts kijkt nu naar de klok.
“Vijfenzestig procent” lispelt de arts nog… na wat medicijnen uitschrijven staat ze verbijsterd buiten.
Haar nieren werken nog 65 procent begreep ze. Het schijnt ernstig te zijn en op internet zoekt ze naar meer informatie.
De volgende keer mompelde de arts dat de nieren ipv vijfenzestig procent werken ze juist vijfenzestig procent <i>niet</i> werken. Grote schrik… "dus mijn nieren werken nog maar vijfendertig procent?"
“Ja”, zegt de arts terwijl hij zijn recept uitschrijft.
Ik werkte als zestienjarige op een groot kantoor en moest ponskaartjes invullen. Had geen idee wat ik nou eigenlijk aan het doen was. Het was saai werk. Later realiseerde ik me, dat als ik een kaartje verkeerd invulde mensen te weinig geld kregen. Ik werd ontslagen omdat ik zoveel fouten maakte. Als ik me had gerealiseerd wat de gevolgen waren had ik misschien beter opgelet. Nu interesseerde het me niet.
Wat we ook doen, we hebben te maken met mensen. Gelukkig zijn er velen die met empathie en hart voor mensen werken. Het resultaat is direct te voelen.
