Stappenplannen zijn geweldig. Je hebt houvast van nog voor het eerste gesprek tot en met de laatste bijeenkomst en daarna. Als je de stappen, wat voor stappen het ook mogen zijn, volgt ben je van a tot z zeker dat je alles onder controle hebt. Je cliënt en jezelf. In de zeventien jaar dat ik coach heb ik al heel wat stappenplannen langs zien komen, gebruikt en weer zien gaan. De één nog efficiënter en dieper dan de andere. Inmiddels heb ik ze allemaal losgelaten. Ze zitten in me en ik heb ze niet meer nodig. Weg ermee… steeds een stap minder tot er alleen het NU en DAT WAT ER IS overblijft.
Neem Mondriaan, die begon met prachtige schilderijen en tekeningen en later schilderde hij alleen nog vierkantjes die nu miljoenen waard zijn. Ik heb dat nooit begrepen maar ik ben dan ook geen kunstkenner. Nu begrijp ik dat het om de essentie gaat en het zelfde gebeurt als je jaren lang coacht. Wat ik over heb is het vertrouwen in het diepst in mezelf en het diepst in de ander. Ik praat niet meer met ego's of overlevingsstrategieën, ik praat direct van ziel tot ziel. Zodra ik dat doe is er vrijheid om alles te doen en te zeggen wat op dat moment te doen is, al is het nog zo gek of doen we helemaal niets en zijn we stil. Het maakt niet uit… zodra ik iemand aanspreek als ziel, voel en zie ik ter plekke een diepte dat ik ademloos ben van verwondering. Zoals de vrouw die voor de eerste keer angstig bij me binnenkwam. Haar beker koffie dicht tegen haar borst gedrukt als verdediging tussen haar en mij in. Ze keek me niet aan en de groeven zwaar in het gezicht. Nadat we kennis hadden gemaakt zei ze: “Marja, ik ben een slecht mens. Ik deug niet en ben niets waard.” Ik vroeg haar: “Mooi, wat vind je diepste zelf er nou van dat je dit zegt?” Ze keek me verdwaasd aan, was even stil en zei uit de grond van haar hart: "Wát een onzin!" De rimpels verdwenen op het zelfde moment, de lichtjes sprongen terug in haar ogen. Ze was vrij en keerde niet meer terug in de oude toestand. Nu, na een jaar is ze vol energie en enthousiasme bezig met een opleiding.
Wat schrijven betreft heb ik wat betreft de kunst van het weglaten nog heel wat te leren want ik kan nog uren doorgaan. Over een paar jaar schrijf ik niets meer… dan heb ik alle woorden weggelaten.
Gepubliceerd in het Tijdschrift voor Coaching
