Dagelijks voer ik heel wat gesprekken. Met opdrachtgevers, collega’s, medewerkers. Gesprekken die vaak “moeten” leiden tot een bepaalde uitkomst; er moet iets georganiseerd worden, besproken worden, geevalueerd of een probleem of conflict opgelost. Ik vind het heerlijk; de dynamiek van de dag, het snelle schakelen en mensen en mezelf in beweging zetten, levert mij veel energie op.
Vaak vinden die gesprekken plaats op kantoor, tijdens lunch, telefonisch of tijdens een vergadering. Een onafgebroken stroom van woorden, zinnen en observaties komt de hele dag langs. Herkenbaar? Vast wel.
Het voelt ook comfortabel op een bepaalde manier, die onafgebroken stroom van woorden en zinnen. Het aftikken van een vraagstuk. Het maken van concrete afspraken. Het afvinken van weer een issue van mijn lijstje. Maar is er ook sprake van een verbinding met diegene of diegenen met wie ik praat, redeneer, discussieer?
Verbinding met de mensen om me heen, ervaar ik als heel belangrijk. Daarom probeer ik zoveel als mogelijk gesprekken te voeren zonder een bepaalde uitkomst voor ogen te hebben. Dat lijkt heel gemakkelijk. Maar dat is het niet. Want voorafgaand aan ieder gesprek dat ik ga voeren, heb ik mijn eigen observaties, beelden en ideeen. En eigenlijk altijd een bepaalde uitkomst voor ogen. Toch levert het me veel op als ik de uitkomst die ik voor ogen heb, voorafgaand aan een gesprek los te laten. Gewoon te laten vervliegen. Want dan lukt het me vaak direct om in verbinding te komen met de ander. Het gesprek vertraagt en wordt een dialoog. De kwaliteit van de inhoud van het gesprek wordt beter. Er ontstaat een flow. En vervolgens is het de kunst om samen met de ander tot een uitkomst te komen. Als dat lukt, dan geeft dat een ongelooflijk goed gevoel.
Maar de echt mooie momenten van verbinding ervaar ik als ik in een gesprek op precies het juiste moment stil blijf. Gewoon mijn mond dichthoudt. Wat dan gebeurt, kan ik niet anders omschrijven als de magie van de stilte. Dan kom ik heel dicht bij mezelf en altijd, echt altijd, zie ik mijn gesprekspartner ook dicht bij zichzelf komen. Bij zijn of haar eigen emoties. Voor mijn gevoel duurt zo’n moment heel lang. In de praktijk zal het niet langer dan een minuut stil zijn? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik het ervaar als magie. De magie van de stilte in een gesprek.
