Op 10 september 2010 luisterde ik vol overgave naar Herman Wijffels. Een hele ochtend lang.
Een mooie herinnering op de dag van de duurzaamheid. Maar niet alleen vandaag. Over het algemeen ben ik niet zo heel erg van “de dag van..”. Vaak gaat het over zaken die niet een dag aandacht verdienen, maar eigenlijk altijd. Zaken die het waard zijn om een grotere rol in ons leven te spelen, bewust en onbewust.
Duurzaamheid is er voor mij zo één. Alleen ikzelf kan me steeds weer afvragen welk verschil IK kan maken. Dat kan niemand anders voor mij beslissen of doen. Hoewel ik me wel graag laat inspireren, zoals door Herman Wijffels en vele anderen. En vaak vind ik het lastig om het onderdeel van mijn bewuste en onbewuste leven te maken.
Ik kan me ergeren aan overdadig plastic in verpakkingen, maar ben geen ster in het apart aanleveren voor verwerking.
Voor mijn werk vlieg ik veel. Dat helpt niet. Ik ben erg gehecht aan mijn Europese collega’s en vind het belangrijk ze echt te zien en niet alleen te horen. Dus echt bewust minder reizen zit er ook niet in.
Eén ding ben ik wel strikt in; eten. Biologisch en zo eerlijk mogelijk. En dat gaat steeds beter, door de verkrijgbaarheid. Alles onder het motto: als mijn oma het niet zou herkennen als voedsel……
Maar goed, terug naar mijn herinnering. Het deel van de ochtend dat mij zeer aansprak staat in mijn notitieboek als “de bereidheid om de natuur als leermeester te zien”. Of te wel het leren leven zonder afval en vervuiling. Het overschakelen van lineaire processen naar circulaire processen, cradle to cradle. Zoals Herman Wijffels het zei “Een paradigma verandering”.
Ik vind het daarbij belangrijk om te zeggen dat dit wat mij betreft niet hetzelfde is als “terug naar de natuur”, in een hutje op de hei, vuurtje stoken en overdag een beetje jagen en verzamelen. Ik ben ervan overtuigd dat het ook kan met behoud van de huidige levenstandaard en de technologische ontwikkelingen.
Als we maar bereid zijn die levenstandaard te delen met iedereen op deze wereld. Hoe dat zit wordt op een briljante manier uitgelegd door Hans Rosling op TED.com. Hij zegt dat deze paradigma verandering kan beginnen met te zorgen dat iedereen een wasmachine heeft. Contradictie? Even kijken! Het is werkelijk heel logisch en is direct gerelateerd aan de eerder genoemde levensstandaard.
Mijn bijdrage is klein, maar belangrijk. Dat geloof ik oprecht. En ik vind het belangrijk om dat te delen. Mensen te inspireren tot het onderzoeken en uitvoeren van hun bijdrage. Ook dat is deel van mijn bijdrage. Vragen stellen, ideeën delen, inspiratie opdoen.
Voor de werkelijk grote verandering hebben we mannen als Herman Wijffels nodig die een bereik hebben, dat ik niet zal halen. En we hebben moed nodig, wij allemaal. Om de volgende keer te stemmen voor duurzaamheid, voor de toekomst en voor generaties na ons. Als wij op die manier laten weten dat we het aandurven, dan komt er beweging. Beweging richting duurzaamheid op alle vlakken. Want last but not least; duurzaamheid gaat niet alleen over natuur of de aarde. Duurzaamheid gaat vooral ook over mensen en de sociale verbanden. Het gaat over oplossingen die niet gericht zijn op het hier en nu alleen.
, Herman verwoorde het door te zeggen: “Tja.... ergens in de evolutie hebben we ons zelf gekroond en zijn we op de troon gaan zitten”