Hoe mijn hond mij leert hoe je iemand in beweging krijgt

Ik heb een hond. Om preciezer te zijn, een eigenwijs straatschoffie.

Wanneer ik met Oskar ga wandelen en ik ga een kant op die hij niet wil, zet hij zich schrap, letterlijk. Met vier poten tegelijk, tenen gespreid, kont naar achteren. Hij kijkt mij dan aan met zo’n blik: dat dacht ik toch niet! Hoe hard ik ook trek, het heeft geen zin. Het gaat mij te ver hem letterlijk mee te slepen. Bewegen? Hij zet zich nog harder schrap. Ik mag dan wel groter en sterker zijn dan hij, ik krijg hem niet zo maar mee. Dit werkt zo niet, een andere tactiek dan maar. Pas wanneer ik stop met aan zijn riem trekken en een paar stappen richting Oskar loop, zet hij zich niet meer schrap. Doodstil blijft hij dan staan, terwijl hij me aankijkt. Nou, hoe zit het? Hij heeft dan nog geen stap verzet.

Wanneer ik naast hem ga staan en vervolgens met een omtrekkende beweging loop naar het punt waar ik eigenlijk heen wil, volgt hij mij trouw.

Onderhandelen