Inspiratie voor leiders: speelse topprestatie

Toen ik net begon als leidinggevende is mij wel eens van hogerhand geadviseerd om minder te lachen. 'Dan nemen de mensen je niet serieus als leider' werd erbij gezegd. Vermoedelijk heeft Mark Rutte hetzelfde advies gekregen, want we zien hem steeds minder spontaan lachen. Zelf merkte ik dat humor en lichtheid nu eenmaal bij mijn stijl hoorde. Hoe meer ik zong en lachte tijdens het werken, hoe meer werkplezier ik ook bij anderen ervoer en hoe geconcentreerder ik het serieuze werk kon doen.
Maar in sommige situaties blijft lachen not done. We hebben geleerd om tijdens de preek, in vergaderingen, en bij klassieke muziek een ernstig gezicht te trekken. Tijdens zijn concert met het Residentie Orkest ontregelde singer songwriter Rufus Wainwright deze klassieke mores. Hij legde het orkest stil als hij even de draad kwijt was en maakte een dansje bij een vrolijk stukje muziek. Hij schakelde voortdurend tussen een aanstekelijke speelsheid en een geconcentreerde performance als topartiest. Ook zijn klassieke collega, de sopraan Sarah Fox, stikte tijdens het concert een paar keer van het lachen, terwijl ze daarna weer de sterren van de hemel zong. Het poppubliek was zoveel  meligheid wel gewend, maar wat zou het traditionele orkestpubliek en de orkestmusici ervan hebben gevonden? Deze klassieke-muziekliefhebber vond het heerlijk. Leve de speelsheid, leve de ernst.