Antwoord: Verwonderen als leiderschapskunst
Toon max. de laatste 6 berichten - (Laatste bericht eerst)
- Vivienne van Leuken
-
Tja, ik denk dat hier dan toch 'onze' Johan Cruijff moet citeren: "Je ziet het pas als je het door hebt".
Je kunt mensen niet dwingen het te zien, en 'urgency' creëren is lastig omdat die voor ieder mens anders is. Ik blijf er gewoon over vertellen, met voorbeelden en zonder dwang. Verhalen zijn erg krachtig en herhaling ook. De eerste keer dat ik over 'presencing' hoorde was ik ook niet enthousiast. Maar nu, nu begrijp ik het en is het een waardevol geschenk, waarvoor dank aan iedereen die het verhaal is blijven herhalen 
En ja, de ene mens moet eerst 'rockbottom' raken voordat die voorbij de blinde vlek kan kijken, en de ander heeft enkel wat lichtpuntjes nodig. Ik weet wel dat bijvoorbeeld een organisatieopstelling het proces van bewustwording 'dat het zo echt niet verder kan' kan versnellen.
- ruud
-
Hallo Vivienne,
wat een leuk blog en (helaas) herkenbare voorbeelden. Ook ik zie hoe managers, medewerkers en daarmee organisaties de status quo in stand houden daar waar de kansen en mogelijkheden juist uit verandering voortkomen.
Iets wat mij (en mijn omgeving, excuses daarvoor 
) erg bezighoud is: Wat maakt nou dat de beweging uit die systemen uitblijft?
Ik denk zelf dat deze systemen nog steeds voldoende opleveren voor de mensen die erin vertoeven.
Op twitter las ik laatst (met dank aan @riancadenouden1): "Mensen veranderen niet omdat ze het licht zien, maar omdat ze de hitte voelen"
John Kotter zijn eerste stap bij het initiëren van veranderingen is 'Create urgency'... of te wel laat ze de hitte voelen.
Persoonlijke groei komt vaak ook voort uit het ervaren van een crisis (hitte) en de reactie daarop.
Zelf ben ik meer van het 'licht': 'Create longing' de verandering start dan met een positieve energie en niet vanuit angst om iets te verliezen.
Vraag die me bezig blijft houden en wellicht heeft hier iemand daar een antwoord op: hoe kun je aan leidinggevenden die nog steeds aan zichzelf en hun omgeving kunnen rechtvaardigen (en wellicht terecht) dat ze 'gevangen' zitten in het systeem, die dus niet opzoek gaan naar 'de nieuwe' werkelijkheid, die niet snappen wat de 'ugly truth' is en oprecht denken dat jijzelf (de verwondering brenger) in een blinde vlek verstrikt zit, het 'licht' kunt laten zien voordat het vuur aan hun schenen staat?
Wie het weet mag het zeggen
- Vivienne van Leuken
-
Het mooie van mijn vak als sparringpartner en organisatiekundige is dat ik me steeds weer opnieuw mag verwonderen. Hoe een bedrijf in elkaar steekt, waarom mensen doen wat ze doen. Maar het allermooiste vind ik om te ontdekken hoe systemen elkaar in stand houden en hoe wij, mensen, daar steeds weer opnieuw een bijdrage aan leveren.
We blijven in rondjes lopen, we mopperen ook wel eens over hoe de zaken gaan, maar toch blijven we het systeem waarin we zitten voeden met onze kennis over en uit het verleden. Vaak omdat we zelf niet zien hoe het systeem in elkaar zit, omdat we er al zo lang in meedraaien.