Een wereld van verschil!

Hoor het steeds vaker tijdens trainingen in zorgcentra. Soms doen er zich traumatische gevallen voor. Zoals dit verhaal: het is avond en je bent alleen verantwoordelijk voor zeven demente ouderen. Je helpt een potige oude heer met douchen. Opeens maakt hij zich groot en je voelt je geïntimideerd. Het is duidelijk dat hij iets van je wil. Je drukt op het alarm en hoort je eigen mobieltje afgaan. Er is dus niemand die je hoort. Het lukt je om je los te rukken en rent naar buiten. Collega`s zijn zelf druk bezig en leidinggevende zijn al naar huis.
Of dit: je helpt een oude dame haar steunkousen aan doen. Je zit op je knieën en ineens krijg je een enorme haal met lange nagels over je bovenarm of een zwaar demente dame gooit een mes naar je toe. Rakelings langs je heen.
Dit is maar een greep van enkele gevallen die ik heb gehoord. Wanneer dit in een groep naar buiten komt, zitten mensen eerst nog wat stilletjes. Maar dan komen de verbeten monden en … als ik het heb over verwerken komen de tranen. Een beerput gaat open. Jaren lang gezwegen, nooit over gesproken. Vaak omdat de leiding dat niet wilde. Maar het verdriet, de angst en de boosheid heeft al die jaren in ‘t lijf opgesloten gezeten. Intussen zich stoer en gesloten houden, met als gevolg: niet altijd even aardig zijn voor collega’s en geliefden.

Wat blijkt? Het trauma is veel groter geworden door de reactie van de leidinggevenden. Antwoorden als: “Het hoort bij je werk! Dat moet je aan kunnen…” of zelfs “Stel je niet zo aan…” zijn heel gewoon.
Wat zou het gigantisch schelen in de verwerking als de leidinggevende simpel zou zeggen: “Ach, joh… kom eens hier… ga zitten… wil je koffie? Vertel me, wat is er gebeurd?”
Het vergt weinig tijd, het zijn maar een paar zinnen, maar als het uit het hart komt en je luistert naar het verhaal, maakt het een wereld van verschil!
Uiteindelijk is hier alleen maar winst uit te behalen. Denk alleen al aan het ziekteverzuim!!!

(Hier wil ik nog wel aan toevoegen dat het totaal niet verantwoord is iemand alleen met zeven demente ouderen te laten werken. Het gebeurt wel heel vaak! Daar moet snel iets aan veranderen!)

Hoi Maaike, de menselijkheid is uit de maatschappij gehaald. Onderdrukt door angst om op straat te komen staan zwijgen we over ons overbelaste werk. We slikken alles in en kroppen alles op zover dat we er zelf ziek van worden. Laat dat nooit toe. Verwerk door open te zijn vanaf het begin, want als de sneeuwbal van beperkingen eenmaal aan het rollen is dan is hij steeds moeilijker tegen te houden (niet onmogelijk). Meestal gaat het tegenhouden gepaard met een ernstige gebeurtenis die ons op de feiten drukt. Laat het voor je zelf nooit zo ver komen. De leiding is meestal niet opgeleid om voor maatschappelijk werk te 'spelen'. Maar bundel je krachten met elkaar en vertel in openheid waar je mee zit, dan kun je ook als eenheid deze zaken voorleggen aan de leiding en komt het beter en directer over. Samen staan we sterk is ook hier het geval (eenheid). Bedrijven, instellingen allen zijn ze (vooral in deze tijd) gedreven door geld. En daar moet de menselijkheid steeds meer onder lijden...

Voorgaande reactie even rechtzetten dat ik natuurlijk Marja bedoel i.p.v. Maaike

Zodra ieder voorbij de angst is en met liefde voor zichzelf opkomt (met verwerkte emoties) dan leven we weer in de werkelijkheid. Verwerk je emoties dan kom je weer tot jezelf.

Mooi Edwin, en het klopt wat je schrijft. Mensen zijn bang. Vaak is er één die wat durft te zeggen en die krijgt te horen: "Wat ben je negatief!" De anderen houden zich stil uit angst.
Angst slaat dood en maakt klein en geeft onrust. Als werknemers met elkaar op een constructieve manier praten met de leiding is er meer kans dat er wordt geluisterd.
Dit is een site voor leidinggevenden die al bezig zijn met een menselijke manier van leidinggeven. Om elkaar te ondersteunen en te inspireren.
We kunnen allemaal onze bijdrage leveren aan een menselijker manier met elkaar omgaan. Je hebt groot gelijk... zowel werknemers als leidinggevenden kunnen angst laten varen. Om vanuit liefde en kracht te doen en te zeggen wat nodig is om een gezondere werksfeer en maatschappij te creëren. Dank voor je reactie.