Antwoord: Praten met lotgenoten

Hallo Lindsie,

Er zit een heel mooie paradox in jouw verhaal. Ik houd erg van paradoxen omdat het denken en dus het leven spannend maken. Om maar te beginnen met "hoe 3.0 is het praten met LOTGENOTEN over het contact met 1.0-ers". Heb je als 3.0 lotgenoten of vorm je gewoon de voorhoede en hoort er een achterhoede en een heel peloton bij de voorhoede.

Natuurlijk het is zwaar om voorhoede te zijn, jij vangt de wind, je bent wegbereider, kwartiermaker etc. Maar jij het ook het vergezicht het nog ongerepte voor je. Het is soms zwaar, maar je geniet ook, je voelt de drang, de positieve energie, de drive het kippenvel gevoel.
Dat jaloersmakende gevoel is niet te delen met de achterhoede, met sommige mensen in het peloton wel, want die hebben wellicht de potentie / ambitie om tot de kopgroep te gaan behoren en soms heb je mensen die zo maar uit het niets meefietsen en wellicht zelf in een rotvaart voorbij fietsen.

De kunst is denk vooral om niet te veel energie weg te laten lekken en gewoon met de voorhoede voorhoede te blijven, te kijken of je elkaar een beetje afwisselend uit de wind kunt houden en gewoon voor de lol een een tussensprintje kunt doen om te genieten van de energie die je hebt en van wat het je oplevert om voorhoede te zijn. De achterhoede biedt je de achtergrond om voorhoede te kunnen zijn wees ze daar dankbaar voor. De grap is dat zij er weinig voor hoeven te doen om dat te zijn, dus zij kunnen jou de achtergrond eeuwig blijven bieden

groet Joop kools

Dank voor jullie reacties, Roy en Linda!

Hoe fijn is het om te weten dat er lotgenoten zijn.

En het is helemaal leuk om te lezen dat Lerende Leiders een bijdrage levert aan jullie inspiratie! Stay tuned, more to come!

Lindsie

Ook ik vind het herkenbaar. Ik werk in een overheidsorganisatie waar 1.0 een soort "standaard" is. De kunst is om de 2.0 en 3.0 collega's eruit te halen. Om daar mee te sparren, energie van te krijgen en dit weer de organisatie in te pompen.
Om de 3.0 ontmoetingen buiten het werk in te zetten in de organisatie. En om te zien dat 1.0 soms al opschuift richting 1.2 en daar dan ook blij van te worden. Elk stapje is er 1. Voor mezelf geldt dat ik af en toe dit soort fora, twitter en andere informatie, ontmoetingen en verbindingen nodig heb om energie te krijgen en te houden. Om de vooruitgangen, die er echt wel zijn, te blijven zien. Om niet alle energie te laten 'weglekken'.
Voor organisaties vind ik het een gemiste kans om 3.0 mensen weinig te stimuleren, te motiveren en ernaar te luisteren. Zo jammer, dan toch maar zelf die energie erin stoppen zodat kleine veranderingen zichtbaar worden.

Zoooo herkenbaar! Ik wil mijn focus houden op de 3.0, niet klagen over mijn eigen geweldige organisatie, maar zonder stoom afblazen barst de ketel zo nu en dan. Stoom afblazen, sparren en weer met de neus in de goede richting vrolijk verder is kennelijk een gedeelde behoefte. Thx!

Een andere insteek.... van het medewerkers perspectief naar de leidinggevende....

Wil even de link maken tussen wat Lindsie heel herkenbaar beschrijft en naar mensen die b.v. een traumatische ervaring hebben meegemaakt, die weer aan de slag gaan na b.v. langdurig ziekteverzuim. Die terugkomen in de “1.0” wereld en wellicht denken: “is dit nou werkelijk zo belangrijk allemaal?” Ook zij komen dus in aanraking met collega’s “1.0”

Wil even de stap maken van deze medewerkers naar jou als leidinggevende hiervan: hoe ga jij hiermee om, welke aandacht geef jij dit? Wat doet dit met jou en wat doe jij hiermee? Ga je dit uit de weg omdat het spannend is? Ga je dit uit de weg omdat dit iets is wat jij zelf nooit hoopt mee te maken? Verwacht je van je team dat ze er onderling wel uitkomen en heb je daar ook goede argumenten (lees: excuses) voor? Ga je er vanuit dat dit zich zelf wel weer oplost?

Of…. Leidinggevenden: waar zijn jullie?

De kunst is om werelden te verbinden. Dat is wat ik via twitter de wereld in stuurde toen ik je blog las. En ik het verzoek kreeg om dat nader toe te lichten. Bij deze dan.

Ik ga hier bij uit van de sociaal kapitaal theorie; ieder mens heeft behoefte aan mensen met een zelfde achtergrond en eenzelfde culturele, economische en/of sociale status. Dat zie je overal, in gemeenschappen, organisaties, in onze samenleving. Het biedt mensen veiligheid en vertrouwdheid. Vaak zie je mensen in een kwetsbare of uitzonderlijke positie op zoek gaan naar lotgenoten, omdat zij daar juist de herkenning vinden, die zij bij anderen niet vinden. Zij vinden daar hun ‘gelijken’ en verstevigen darmee hun eigen positie (samen ben je sterker, toch?). In de sociaal kapitaal theorie heet dit ‘bonding’. In een groep van gelijkgestemden is het veilig, kan je groeien, zijn wie je bent.

Maar…behoren tot een groep kan ook verstikkend werken, of zelfs beschadigend. Of…..als je je anders gedraagt dan de groep waar toe je behoort, dan kan je uitgesloten worden. Of zoals jij dat verwoord: een groep collega’s die je zegt dat je maar eens gewoon aan het werk moet.

De beweging om een stap naar anderen te zetten, heet bridging: bruggen slaan naar andersgestemden. Je kan ‘rijker’ worden door in contact te komen met mensen uit andere werelden. Zo kom je in aanraking met andere manieren van doen en denken en met andere manieren van in het leven staan. Ik vind twitter het medium om mijn sociaal kapitaal te vergroten: ik raak geïnspireerd door gelijkgestemden, maar ook door mensen die ik anders nooit ontmoet had, mensen uit andere werelden, die door ze te ontmoeten op twitter, onderdeel gaan uitmaken van mijn wereld. En vervolgens wil ik die rijkdom delen met de collega’s of mensen waar ik nauw mee samenwerk in die 1.0 – wereld. En inderdaad laten zien op welke wijze de nieuwe media onderdeel uitmaken van mijn werk.

Ik probeer deze werelden te verbinden, door mensen die ik via twitter of linkedin heb ontmoet, in contact te brengen met mensen in mijn ‘1.0- wereld’. Laat ze elkaar dan maar in levende lijve ontmoeten. Of door een mooie blog of tweet te laten zien die ik ben tegengekomen. Of door een bijeenkomst te organiseren waar mensen ‘om niet’ aan mee doen en volgens het gedachtegoed van society 3.0 hun ideeën, kennis en ervaringen bundelen om samen een vraagstuk op te lossen. En gelukkig kom ik dan vaker enthousiasme tegen dan cynisme. En als ik dan cynische reacties krijg, dan ben ik blij met zo’n stukje als dat van jou. Dat sterkt me weer om de verbindingen te blijven aangaan in de 3.0 – wereld en zoals Ruud dat ook zegt, weer te beseffen hoe belangrijk die verbindingen zijn.