Praten met lotgenoten

Hallo Lindsie,

bedankt voor je openhartig en inspirerend artikel, ik heb het nu al een aantal keer gelezen en het daagde mij uit om weer eens terug te denken aan wat mij bewogen heeft om zelfstandige te worden, in mijn geval: te breken met 'directeur1.0'

Mijn laatste ontmoeting met hem eindige met onderstaande woorden:
"Ruud, als jij denkt door deze beslissing (om uit dienst te gaan) rijk te worden, dan ben ik bang dat je teleurgesteld gaat worden"
waarop ik vanuit mijn hart antwoordde "ik ben door deze beslissing rijker geworden dan jij ooit zult zijn...".
De blik in zijn ogen sprak boekdelen: ik was aardig 'van het padje af'....

Ik ben nu al een aantal jaren zelfstandige, en ben dan werkzaam in organisaties waar niet altijd alles zo loopt als het in de (lees: mijn) ideale wereld zou lopen: veel, om in jouw woorden te spreken, 1.0 collega's en 1.0 ontmoetingen.
Juist daar, daar ligt mijn 'roeping', daar kan ik laten zien dat het ook anders kan! Juist de 1.0 collega's en 1.0 directeuren zijn waar ik toegevoegde waarde kan leveren. Dat laatste gaat met vallen en opstaan. Na een aantal valpartijen ben ik ook wel eens op zoek naar 'lotgenoten': even klankborden, "heb ik het nog wel bij het goede eind, snap ik het nog wel, of ben IK 1.0"

Ik dacht dat ik dit alleen in de 'vorm' van zelfstandige kon doen: vrij blijven van 1.0. Maar nu kom ik tot het besef dat verbindingen met lotgenoten ontzettend belangrijk zijn, zo ook verbindingen met 1.0, want zonder 1.0 is er geen 3.0.
Ik heb daar voor mezelf nu een goed evenwicht weten te vinden: 'ongebonden - verbonden' noem ik dat. Dit forum maakt daar een belangrijk onderdeel van uit, dit is één van de plekken om mooie mensen te ontmoeten en 3.0 verbindingen te maken, virtueel maar ook 'in real life'.

Bedankt voor jouw open en oprecht artikel, bedankt dat ik hierdoor weer mag beseffen hoe belangrijk die verbindingen zijn!

een warme groet,
Ruud.

Hej Lindsie,

1.0 - 2.0 of 3.0...... ja kreten die ik zelf vaak tegenkom en bezig...maar precies zoals jet het aangeeft, de kop uit het raam steken....je ziet het zo af en toe nog op de weg, een auto tuft voorbij en de kindjes hangen uit het raam.... vroeger was dat normaal, airco's waren er niet je had een raam en dat was het.....als ik aan die analogie denk, besef ik me opeens ook 'hoe verwend zijn we?', maar ook hoeveel mensen laten zich meeslepen door de voort rasende wereld, van de gebeurtenisen in Libië, naar een discussie over betalingen door een groot engels mediabedrijf aan.... en tenslotte de beurstoestanden en als laatste nog maar bezuinigen door de Quango's! Ik ben dan blij dat ik dat raampje kan openzetten, mijn hoofd eruit mag steken en weer die frisse wind voel....en van geluk kan spreken enkele 3.0-ers en 2.0-ers te ontdekken.....soms zakt me de moed dan ook in de schoenen, maar weet je het maakt me blij dat er gelukkig niet zoveel 3.0-ers zijn, dan is er nog zoveel moois toe te voegen aan anderen, dan mag ik kennis delen, en inspirerend bezig zijn...... Laten we proberen die ramen open te zetten.....maar dusdanig dat het niet gaat tochten
//Dave

De kunst is om werelden te verbinden. Dat is wat ik via twitter de wereld in stuurde toen ik je blog las. En ik het verzoek kreeg om dat nader toe te lichten. Bij deze dan.

Ik ga hier bij uit van de sociaal kapitaal theorie; ieder mens heeft behoefte aan mensen met een zelfde achtergrond en eenzelfde culturele, economische en/of sociale status. Dat zie je overal, in gemeenschappen, organisaties, in onze samenleving. Het biedt mensen veiligheid en vertrouwdheid. Vaak zie je mensen in een kwetsbare of uitzonderlijke positie op zoek gaan naar lotgenoten, omdat zij daar juist de herkenning vinden, die zij bij anderen niet vinden. Zij vinden daar hun ‘gelijken’ en verstevigen darmee hun eigen positie (samen ben je sterker, toch?). In de sociaal kapitaal theorie heet dit ‘bonding’. In een groep van gelijkgestemden is het veilig, kan je groeien, zijn wie je bent.

Maar…behoren tot een groep kan ook verstikkend werken, of zelfs beschadigend. Of…..als je je anders gedraagt dan de groep waar toe je behoort, dan kan je uitgesloten worden. Of zoals jij dat verwoord: een groep collega’s die je zegt dat je maar eens gewoon aan het werk moet.

De beweging om een stap naar anderen te zetten, heet bridging: bruggen slaan naar andersgestemden. Je kan ‘rijker’ worden door in contact te komen met mensen uit andere werelden. Zo kom je in aanraking met andere manieren van doen en denken en met andere manieren van in het leven staan. Ik vind twitter het medium om mijn sociaal kapitaal te vergroten: ik raak geïnspireerd door gelijkgestemden, maar ook door mensen die ik anders nooit ontmoet had, mensen uit andere werelden, die door ze te ontmoeten op twitter, onderdeel gaan uitmaken van mijn wereld. En vervolgens wil ik die rijkdom delen met de collega’s of mensen waar ik nauw mee samenwerk in die 1.0 – wereld. En inderdaad laten zien op welke wijze de nieuwe media onderdeel uitmaken van mijn werk.

Ik probeer deze werelden te verbinden, door mensen die ik via twitter of linkedin heb ontmoet, in contact te brengen met mensen in mijn ‘1.0- wereld’. Laat ze elkaar dan maar in levende lijve ontmoeten. Of door een mooie blog of tweet te laten zien die ik ben tegengekomen. Of door een bijeenkomst te organiseren waar mensen ‘om niet’ aan mee doen en volgens het gedachtegoed van society 3.0 hun ideeën, kennis en ervaringen bundelen om samen een vraagstuk op te lossen. En gelukkig kom ik dan vaker enthousiasme tegen dan cynisme. En als ik dan cynische reacties krijg, dan ben ik blij met zo’n stukje als dat van jou. Dat sterkt me weer om de verbindingen te blijven aangaan in de 3.0 – wereld en zoals Ruud dat ook zegt, weer te beseffen hoe belangrijk die verbindingen zijn.

Een andere insteek.... van het medewerkers perspectief naar de leidinggevende....

Wil even de link maken tussen wat Lindsie heel herkenbaar beschrijft en naar mensen die b.v. een traumatische ervaring hebben meegemaakt, die weer aan de slag gaan na b.v. langdurig ziekteverzuim. Die terugkomen in de “1.0” wereld en wellicht denken: “is dit nou werkelijk zo belangrijk allemaal?” Ook zij komen dus in aanraking met collega’s “1.0”

Wil even de stap maken van deze medewerkers naar jou als leidinggevende hiervan: hoe ga jij hiermee om, welke aandacht geef jij dit? Wat doet dit met jou en wat doe jij hiermee? Ga je dit uit de weg omdat het spannend is? Ga je dit uit de weg omdat dit iets is wat jij zelf nooit hoopt mee te maken? Verwacht je van je team dat ze er onderling wel uitkomen en heb je daar ook goede argumenten (lees: excuses) voor? Ga je er vanuit dat dit zich zelf wel weer oplost?

Of…. Leidinggevenden: waar zijn jullie?

Zoooo herkenbaar! Ik wil mijn focus houden op de 3.0, niet klagen over mijn eigen geweldige organisatie, maar zonder stoom afblazen barst de ketel zo nu en dan. Stoom afblazen, sparren en weer met de neus in de goede richting vrolijk verder is kennelijk een gedeelde behoefte. Thx!

Ook ik vind het herkenbaar. Ik werk in een overheidsorganisatie waar 1.0 een soort "standaard" is. De kunst is om de 2.0 en 3.0 collega's eruit te halen. Om daar mee te sparren, energie van te krijgen en dit weer de organisatie in te pompen.
Om de 3.0 ontmoetingen buiten het werk in te zetten in de organisatie. En om te zien dat 1.0 soms al opschuift richting 1.2 en daar dan ook blij van te worden. Elk stapje is er 1. Voor mezelf geldt dat ik af en toe dit soort fora, twitter en andere informatie, ontmoetingen en verbindingen nodig heb om energie te krijgen en te houden. Om de vooruitgangen, die er echt wel zijn, te blijven zien. Om niet alle energie te laten 'weglekken'.
Voor organisaties vind ik het een gemiste kans om 3.0 mensen weinig te stimuleren, te motiveren en ernaar te luisteren. Zo jammer, dan toch maar zelf die energie erin stoppen zodat kleine veranderingen zichtbaar worden.

Dank voor jullie reacties, Roy en Linda!

Hoe fijn is het om te weten dat er lotgenoten zijn.

En het is helemaal leuk om te lezen dat Lerende Leiders een bijdrage levert aan jullie inspiratie! Stay tuned, more to come!

Lindsie

Hallo Lindsie,

Er zit een heel mooie paradox in jouw verhaal. Ik houd erg van paradoxen omdat het denken en dus het leven spannend maken. Om maar te beginnen met "hoe 3.0 is het praten met LOTGENOTEN over het contact met 1.0-ers". Heb je als 3.0 lotgenoten of vorm je gewoon de voorhoede en hoort er een achterhoede en een heel peloton bij de voorhoede.

Natuurlijk het is zwaar om voorhoede te zijn, jij vangt de wind, je bent wegbereider, kwartiermaker etc. Maar jij het ook het vergezicht het nog ongerepte voor je. Het is soms zwaar, maar je geniet ook, je voelt de drang, de positieve energie, de drive het kippenvel gevoel.
Dat jaloersmakende gevoel is niet te delen met de achterhoede, met sommige mensen in het peloton wel, want die hebben wellicht de potentie / ambitie om tot de kopgroep te gaan behoren en soms heb je mensen die zo maar uit het niets meefietsen en wellicht zelf in een rotvaart voorbij fietsen.

De kunst is denk vooral om niet te veel energie weg te laten lekken en gewoon met de voorhoede voorhoede te blijven, te kijken of je elkaar een beetje afwisselend uit de wind kunt houden en gewoon voor de lol een een tussensprintje kunt doen om te genieten van de energie die je hebt en van wat het je oplevert om voorhoede te zijn. De achterhoede biedt je de achtergrond om voorhoede te kunnen zijn wees ze daar dankbaar voor. De grap is dat zij er weinig voor hoeven te doen om dat te zijn, dus zij kunnen jou de achtergrond eeuwig blijven bieden

groet Joop kools