- recensie boek ‘I am back – with love’ van Hein Dijksterhuis -
Met boeken over leiderschap kun je hele kasten vullen. Het aantal waarin leiders over hun leerervaringen vertellen is echter nog beperkt. Persoonlijke verhalen in het presentieleiderschapsdomein zijn al helemaal een uitzondering. Alleen al daarom is het boek ‘I am back – with love’ van Hein Dijksterhuis buitengewoon boeiend. Hij schrijft over zijn belevingen tijdens zijn verblijf in de Anza-Borrega woesten in Zuid California. Met een groep is hij twaalf dagen in de wildernis. Gedurende vier dagen is er alleen water en geen eten. Drie dagen en nachten vertoeft hij er helemaal alleen zonder contact met zijn groepsgenoten.
Leiderschap in het presentiedomein wordt ook wel authentiek leiderschap genoemd. Dat leidt echter vaak tot misverstanden. Te gemakkelijk wordt authentiek dan vereenzelvigd met de gedachte, dat je lekker jezelf moet kunnen zijn. Dan kom je eerder in het autoritaire domein terecht dan in dit domein.....
De term presentie benadrukt wat er in de praktijk gebeurt: Je bent als mens present. Oorspronkelijk betekent het, dat je er voor iemand bent. Met je verstand, met je gevoel, met je hart. Je gééft jezelf als persoon, waarmee je de ander uitnodigt om dat ook te doen.
Op verschillende niveaus komt dit als volgt tot uitdrukking: Op het niveau van de samenleving geef je vooral, je voegt waarde toe. Binnen je organisatie zorg je voor co-creatie. In contact met anderen communiceer je congruent. Als persoon ben je je vooral bewust van het hier en nu (bron: ebook Leiderschapsdomeinen).
De ervaringen van Dijksterhuis kunnen we plaatsen binnen het individuele niveau. Zijn presentie in de woestijn maakt een wereld aan gedachten en overwegingen bij hem los. Hij neemt ons in zijn boek mee hoe hij stap voor stap een ander mens wordt. Om misschien beter: hoe hij wéér mens wordt, zoals de titel van zijn boek aangeeft.
Vlak voordat de periode van afzondering en vasten begint krijgen ze als groep een veelheid aan suggesties voorgelegd, die ze kunnen oppakken. Dijksterhuis noemt er een aantal, die hij wil gaan doen:
- doe een ceremonie om de plaats te eren, waar je bent;
- vertel je levensverhaal aan de bergen in het Westen, waar alles sterft;
- vind een plaats waar je jezelf zou willen begraven;
- doe een energie dans;
- kondig je eigen begrafenis aan, nodig iedereen uit en kijk wie er komt opdagen;
- slaap de derde nacht niet en
- stuur gebeden naar anderen, wanneer je er zelf doorheen zit.
Vervolgens maakt hij ons deelgenoot van wat hij meemaakt en bij zich zelf voelt gebeuren. Bijzonder vind ikzelf het verhaal over het analyseren van dromen. De opdracht is om zodra je gedroomd hebt, deze droom direct te noteren. Daarmee voorkom je dat je hem vergeet. Wanneer je je daarin traint, word je daar klaarblijkelijk heel bedreven in. Vervolgens is zo’n droom een inspiratiebron om op out-of-the-box-gedachten te komen, die je stimuleren om buiten de bestaande kaders te denken.
Dijksterhuis vertelt over de metamorfose die hijzelf meemaakt. Hij concludeert, dat hij zich niet meer wil laten leven door verwachtingen van anderen, maar eigen keuzes wil maken. Hij voegt de daad bij het woord door te stoppen met zijn succesvolle werk als consultant en te beginnen als schrijver. Iets wat hij altijd al graag had willen doen. Met zijn boek over zijn woestijnervaringen maakt hij een veelbelovende start. Van zijn werk gedurende de afgelopen jaren heeft hij aantekeningen in een dagboek gemaakt. Dat kan een rijke bron vormen voor vervolgverhalen met boeiende reflecties op zijn werk. Ik kijk er al naar uit!
