Mijn kinderen zijn mijn spiegel

Waarom hebben wij vanaf een bepaalde leeftijd de onbevangenheid niet meer wat kinderen wel hebben.
Waar verliezen wij het lef om een ander te vertellen wat we echt voelen.
Waarom durven we een ander niet echt de waarheid te vertellen ook al kan het pijn doen.
Mijn kinderen kunnen mij zo mooi een spiegel voor houden.
Als ik zeg dat ik iets moet zegt mijn dochter van vijf dat het niet moet maar dat ik het wil. Mijn dochter doet namelijk nooit iets omdat het moet. Dan kan je op je kop gaan staan maar ze doet het pas als ze het zelf echt wil. Kan lastig zijn op school zou je denken maar het komt er ook daar op neer dat iets niet moet doen maar mag doen. Persoonlijk vindt ik het geweldig dat ze zo denkt en handelt en hoop ook dat ze volhoud. Elke dag als ik naar mijn werk ga zegt ze; “ doe de groetjes aan je werk en veel plezier”.
Wat ook zo heerlijk is de eerlijkheid van mijn dochters. Mijn oudste van zeven accepteert zo mooi dat wanneer ze eerlijk is dat de ander wel eens even boos op haar kan zijn.
Geweldig toch?
Daarom is mijn missie om minimaal 80% van het denken en gedrag van mijn kinderen terug te vinden.
Toch gek eigenlijk want ouders hebben toch wel een grote bijdrage aan hoe kinderen zich vormen maar dan zelf toch loslaten.

Alex schreef : Waarom hebben wij vanaf een bepaalde leeftijd de onbevangenheid niet meer wat kinderen wel hebben.
Waar verliezen wij het lef om een ander te vertellen wat we echt voelen.
Waarom durven we een ander niet echt de waarheid te vertellen ook al kan het pijn doen.

Mooi Alex!
bij het schrijven van 'Het Nieuwe Zwemmen' speelde bij mij hetzelfde door mijn hoofd... het feit dat je kinderen bv een leeftijdsgenootje zien in het zwembad die ze nog nooit hebben ontmoet, vervolgens de grootste lol samen hebben zonder herrie of bewijsdrang en vervolgens heerlijk roepen: 'Dat is mijn vriendje' (en als ik dan zeg: 'Goh wat leuk, hoe heet hij/zij', dat ze dat dan weer niet weten... totaal onbelangrijk natuurlijk.)
Het vertrouwen dat ze hebben om op hun gevoel af te gaan en daar iets mee te doen ('beste' vriendjes worden, of zeggen dat ze iets niet leuk vinden), de mooie dingen die daardoor ontstaan... Ik denk dan wel eens wat er toch gebeurd waardoor ze dat verliezen...

Vertrouwen hebben in het goede in de mens, dat is wat ik er uit leer. Dat dit ook wel eens 'misgaat' moge (helaas) duidelijk zijn, mensen noemen mij in die gevallen dan wel eens naïef, maar volgens mij is dat voor hun een rechtvaardiging voor zichzelf (om het zelf maar niet te doen).

Ben erg benieuwd naar de reacties van anderen!
Dank voor het 'starten'
gr.
Ruud.