Ik ontmoet graag mensen, het geeft mij de mogelijkheid om bij te dragen aan de relatie en gedachten / zienswijzen uit te wisselen. Dit biedt mogelijkheden voor groei: voor mij en voor de ander. Een echte ontmoeting schept een band, een verbondenheid die nieuwe mogelijkheden tot groei bloot legt. Ontmoeten is volgens mij het krachtigst als het geen vooropgesteld doel heeft, als de ontmoeting er gewoon kan zijn, of zomaar ‘toevallig’ ontstaat: op die manier is er geen blokkerend filter voor de mooie zaken die er dan voorbijkomen / ontstaan.
Zakelijk gezien wordt ik echter zelf vaak geconfronteerd met ontmoetingsverzoeken waarbij er geen sprake meer is van ont-moeten, maar meer van moeten: mensen willen iets van je, hebben een agenda. De ontmoeting wordt een toneelstukje dat zich aan de oppervlakte van het contact afspeelt, en dat daardoor de mooie diepgang en de daadwerkelijk connectie mist. Hoe goed b.v. een account manager ook probeert om je op je gemak te laten voelen (je hebt vaak het idee dat je met je beste vriend / vriendin aan tafel zit….), uiteindelijk blijf je voelen dat er toch ergens een addertje onder het gras zit.
Als ZP’er worstel ik daar mee, ook ik 'moet' soms acteren in de rol van b.v. accountmanager en dan hoor ik mezelf zeggen: “het is wellicht verstandig als je met deze klant uit eten gaat, bouwen aan de relatie, etc.”. Als dienend leider wil ik echter anders in het leven staan. Ik stel mij tegenwoordig de vraag: “wie of wat dien ik hiermee?”. Door het stellen van deze vraag aan mezelf, ontstaat er als het ware een pas op de plaats. Als de impuls om te ontmoeten dan nog steeds blijft dan doe ik een voorstel dat komt uit oprechte betrokkenheid. Anders doe ik het voorstel niet. Ik merk dat ik door het stellen van deze vraag uit mijn hoofd ga en terug naar mijn gevoel [empathie].
Het zal je niet verbazen dat ik op deze manier b.v. maar weinig zakelijke diner ontmoetingen heb, maar samen met de klanten waar ik wel mee ga uit eten ervaren we dat ook daadwerkelijk als een ont-moeting: we vinden het gewoon leuk om zonder moeten in elkaars gezelschap een hapje te eten. De verbondenheid ontstaat op een diepere laag: zeer waardenvol.
Daar waar ik het voorstel niet doe, ben ik hier heel eerlijk in: het is namelijk geen veroordeling / diskwalificatie van de klant. Ik merk dat bij het uitleggen dat ik graag een afspraak wil maken maar dat niet doe, vaak ook een waardenvolle connectie ontstaat: herkenning, het gevoel blijkt vaak wederzijds. Om deze waardenvolle connectie kracht bij te zetten stel ik dan voor om uit naam van deze klant een donatie te doen (ter hoogte van een avondje uit eten) aan een door hem / haar uit te kiezen goed doel.
Mijn ervaring is dat deze beweging ontzettend gewaardeerd wordt en dus ondanks (of dankzij?) dat het geen commercieel doel heeft voor mij, het die uitwerking waarschijnlijk wel heeft…. Of niet, maar dan is het geld altijd toch nog beter besteed.
Hoe ont-moeten jullie in zakelijke relaties?