Ken je dat gevoel, dat je naar een oude science fiction film zit te kijken? Dat je ruimtevaart vliegtuigen ziet waarvan je denkt; “Hoe is het mogelijk dat jaren geleden we dit nog zo indrukwekkend vonden”... de nepheid straalt er vanaf, je ziet nog net niet de hand die het speelgoed apparaatje bedient.
Of die oude 'Godzilla' film waarbij een gebouw in vlammen opgaat en je nu lachend kijkt omdat je duidelijk herkent dat de vlam toch echt niet van het gebouw is maar van een aansteker...
Terugkijkend vraag ik mij af hoe het mogelijk is geweest dat wij met zoveel plezier en betrokkenheid naar dit soort films gingen kijken... Nu in de tijd van 3d en soms zelfs 4d zou je daar nooit meer heen gaan.
Ken je dat gevoel?
Nou, dat gevoel had ik gisteren tijdens de #PV15 (Provinciale Verkiezingen 2015) ook. Het idee dat je naar een achterhaalde film zit te kijken waar nog maar een handje vol mensen enthousiast over zijn: de acteurs die meedoen zelf. Wars van enige realiteit zijn ze zo met zich zelf bezig dat ze uit het oog verliezen dat eigenlijk niemand meer zit te kijken... Vieren ze een feestje onderling. De grote verliezen waren natuurlijk 'volledig in lijn met de verwachtingen' of waren 'veroorzaakt door effectieve uitvoering van complottheorieën'... Nee, geen enkele reden om geen feestje te vieren.
Herken je dat gevoel?
Ken je dat gevoel dat het je eigenlijk niets meer interesseert? Dat je zelfs de moeite niet meer neemt om van de bank af te komen om iets te doen, omdat het toch allemaal zinloos is. Dat je al lange tijd geleden bent gestopt met Vonken als het over de politiek gaat, maar dat zelfs Vinken niet meer gebeurd?
Herken je dat gevoel...
Tijd voor wat anders?