Nu door de Covid -19 pandemie een veranderde werkelijkheid is ontstaan waarvan we niet weten waar die zich naartoe ontwikkelt, staan we voor nieuwe vragen. Over de zorg, de economie, de maatschappij....maar ook over onszelf. Want hoe gaan wij als persoon om met al die veranderingen en hoe voelen we ons daarbij? Wachten we tot alles weer 'normaal' wordt? Wat doen we dan in de tussentijd? En wordt alles wel weer zoals het was? We weten het niet.
Een paar vragen om bij stil te staan.
Wie ben je, wat kan je en wat nog meer?
De vragen in deze tijd in beweging zijn misschien groter geworden dan ‘wie ben ik’, ‘wat wil ik’ en ‘wat kan ik’? We worden uitgedaagd om nieuwe mogelijkheden, maar ook de grenzen, in onszelf te ontdekken. Wat kan ik nog meer? Of op een andere manier? Ook het ‘ik’ krijgt misschien een andere lading nu we sterker beseffen hoe fragiel het individu eigenlijk is en hoe hard we anderen nodig hebben om te overleven. Zo kan een verandering in de werkelijkheid leiden tot een ander, misschien groter verhaal over onszelf. En tot meer respect voor anderen.
Waar haal je je motivatie vandaan?
In deze tijden van meer thuiswerken of minder werken vanwege minder opdrachten wordt intrinsieke motivatie wellicht belangrijker. Omdat we minder zichtbaar zijn en het daarom minder loont dingen te doen puur voor de buitenwereld, wordt de extrinsieke motivatie misschien kleiner . Natuurlijk treden we via social media en (beeld)bellen nog wel naar buiten op, maar we zijn ook meer alleen en ‘onzichtbaar’ met werk of andere dingen bezig.
Ook kunnen we er minder op uit om ‘te zien en gezien te worden’ en minder op reis om nieuwe ervaringen aangereikt te krijgen, waardoor we ons meer op onszelf teruggeworpen kunnen voelen. We moeten de energie en motivatie meer uit onszelf halen. Dat kan lastig zijn maar is tegelijk ook een kans.
Waar word je nu echt vanuit jezelf door gedreven, wat ‘makes you tick’? En wat doe je misschien teveel tegen je natuur of waarden in? Omdat het verwacht wordt of om erbij te horen.
We kunnen van deze tijd gebruik maken hierover na te denken en dit te doorvoelen. Want voor we het weten kan er alweer een ‘nieuw moeten’ op de loer liggen. Hoe dat er ook uit gaat zien.
Durf je te creëren en te experimenteren?
Juist tijden waarin alles verandert en niemand precies weet waar het heengaat lenen zich voor nieuwe ideeën en experimenten. Hardop denken mag, uitproberen mag, falen mag….altijd al maar nu meer geaccepteerd dan ooit. Nieuwe diensten, werkvormen, samenwerkingsverbanden, het is nu de tijd om daarmee bezig te zijn en kijken wat je wilt uitproberen.
Misschien ga je, ook buiten de werkcontext, van ‘halen’ en ‘consumeren’ wat meer naar zelf maken en creëren en ontdek je nieuwe vaardigheden en talenten in jezelf of zet je ervaring op een andere manier in.
We zijn weer meer thuis, hoe is het daar eigenlijk? Hoe gaat het met het contact met partner, gezin of huisgenoten? Kun je je team skills hier ook inzetten? Ben je hier ook in staat tot goede gesprekken en afspraken? Kun je hier anderen ook een steuntje in de rug geven? En als je alleen woont, hoe zorg je dan voor jezelf?
Als je jezelf en/of je naasten een plezier wilt doen, kun je dan zelf iets lekkers voor ze bereiden of iets persoonlijks voor ze bedenken en maken? Kun je nieuwe manieren vinden om fit en gezond te blijven nu de sportschool dicht is?
Het komt nu meer aan op je creatievermogen. Zit er een kiem die je voeding kunt geven waardoor je nieuwe bronnen in jezelf kunt aanboren?
'Als je ergens moeite voor doet is het waardevoller' las ik ergens. Dat zou best waar kunnen zijn.
Hoe blijf je in verbinding met anderen?
Jung maakt het onderscheid al tussen het introverte en het extraverte instellingstype. Waarbij de introvert het in deze tijd van meer alleen zijn misschien iets gemakkelijker heeft omdat hij de energie en ideeën vooral uit zichzelf haalt. De extravert heeft daar anderen voor nodig, juist de uitwisseling met anderen stimuleert hem.
Maar introvert of extravert, de mens is een sociaal wezen en contacten met anderen mensen zijn een levensbehoefte.
Daarom komt het aan op verzinnen van en experimenteren met nieuwe manieren van samenkomen en je verbonden te voelen met anderen. Ook nu 1,5 meter afstand de norm is en er weinig tot geen ‘live’ bijeenkomsten zijn.
Misschien kies je voor online contact. Misschien schrijf je een brief. Misschien bied je hulp aan. Misschien bedenk je prettige manieren van samenkomen met 1,5 meter afstand. Jij bent aan zet.
Kun je je nog ontspannen?
Je zag het al bij de kringloopwinkel, de vuilstort, de bouwmarkten en de tuincentra. Nederland is massaal de achterstallige klussen gaan inlopen. Lekker opruimen en opknappen voordat we weer ‘gewoon’ verder kunnen. Of misschien ook overactief zijn om niet te hoeven nadenken, om ons ongemak en onze onzekerheid nog niet te hoeven voelen.
Nu is het besef wel zo’n beetje ingedaald dat ‘gewoon’ in ieder geval voorlopig niet en misschien wel nooit terugkomt. Dat ons leven er anders uit zal zien en dat we voor een groot deel niet eens weten hoe dan.
Kunnen we ons nog ontspannen in die onzekerheid? Hebben we de veerkracht en het vertrouwen dat we wat de toekomt brengt kunnen hanteren? En wat zijn onze bronnen daarvoor?
Individuele vragen die voor iedereen een iets ander antwoord zullen hebben. Het is van belang te kijken wat jou persoonlijk helpt en goed doet. Introspectie is nodig.
Eén zekerheid lijken we nog wel te hebben: het ‘nu’ en hoe wij als persoon daarop reageren.
Het nu en onszelf als enige wat we hebben
We gaan dingen en mensen missen, waarschijnlijk doe je dat al. Financiële zekerheid, contacten en geliefde activiteiten gaan verloren of worden heel anders. Dat leidt tot een vorm van rouwen om wat je kwijt bent. Misschien heb je gemerkt dat een deel van je energie daar op het moment aan opgaat.
Je verhouden tot onzekerheid vraagt misschien een nieuwe levenshouding. In het 'precovidium' was die zekerheid er wellicht ook niet, maar leek die er tenminste nog te zijn.
De fragiliteit van het leven is zichtbaarder geworden, dringt zich meer aan ons op. We konden al ‘zomaar’ ziek worden, maar daar worden we nu dagelijks bij bepaald door de statistieken in het nieuws. Ook de dood neemt daardoor ineens een meer zichtbare plek in.
Voor grote delen van de wereld is fragiliteit en onzekerheid een veel normaler onderdeel van het leven dan hier bij ons. De Westerse wereld is het al heel lang niet meer gewend om daarmee om te gaan.
Het ‘pluk de dag’ adagium wordt nu wezenlijker. Juist als je niet weet waar het heengaat, leer je meer naar het nu kijken en in het nu zijn.
Wellicht gaan we meer beseffen dat wijzelf de bron zijn van nieuwe ideeën, van veerkracht om door te gaan, van elke dag je zegeningen tellen. Van liefde voor anderen. Van weten wat écht belangrijk is als het erop aankomt.
We weten niet hoe het verder gaat. En eigenlijk hebben we dat ook nooit geweten, al hielden we ons vast aan ideeën daarover en dat zullen we ook weer gaan doen. En dat is ook goed, houvast is nodig, maar ook meebewegen en open staan voor het nieuwe.
De kunst is om erbij te blijven en tegelijk los te laten.
Eigen Afbeelding