Kanker is een woord waar niemand mee te maken wil krijgen. En toch raakt het bijna iedereen, direct of indirect. Als leidinggevende ben je gewend om te sturen, te plannen en controle te houden. Maar wat gebeurt er als je leven van de ene op de andere dag stil komt te staan?
Dat is wat mij overkwam.
Jarenlang was ik gepassioneerd over dienend leiderschap. Ik geloofde dat mijn taak als interim-leidinggevende was om mensen te laten groeien, hun kwaliteiten zichtbaar te maken en een veilige omgeving te creëren in een vaak competitieve wereld. Ik dacht dat ik wist wat écht leiderschap inhield.
Totdat mijn vrouw ongeneeslijk ziek werd.
De prognose: twee tot drie maanden. Op dat moment veranderde alles. Mijn werk, hoe belangrijk ook, was niet meer relevant. Mijn rol lag thuis: bij mijn vrouw en onze drie jonge kinderen.
“Iedereen gaat door, maar ik sta stil…” zei mijn vrouw op een dag. Die woorden raakten me diep. Want ik kende dat mechanisme: na slecht nieuws ga je uiteindelijk toch weer door. Maar voor ons gezin stond de wereld stil.
Nu, bijna acht jaar later, zie ik wat die periode me geleerd heeft. Wat me het meest is bijgebleven, is de stilte die volgde na de schok. De holle vraag ‘alles goed?’ voelde aan als een echo in een leeg vat. Maar juist in die stilte ontstonden de meest (h)echte vriendschappen – vaak uit onverwachte hoek. Niet vanuit de houding “Ik weet precies hoe jij je voelt”, maar vanuit oprechte betrokkenheid en aandacht.
Ik ben de afgelopen jaren niet meer professioneel met leiderschap bezig geweest, maar ik weet dat ik nu een betere leider ben dan ik ooit was. De lessen die ik toen leerde, zijn direct toepasbaar op de werkvloer. Echt leiderschap gaat niet over controle, maar over loslaten en mensen de ruimte geven. Niet over alles sturen, maar over vertrouwen op je team. En vooral: beseffen dat hulp vragen geen zwakte is, maar een enorme kracht.
Daarbij speelde het Helen Dowling Instituut (HDI) een cruciale rol. Mijn vrouw zei: “Als ik er niet meer ben, begint het pas voor jullie. Het HDI is er niet alleen voor mij, maar ook voor jullie als gezin.” En dat was zo. Het HDI was er altijd voor ons – niet met formulieren of wachttijden, maar met échte onvoorwaardelijke steun, precies op het moment dat we die nodig hadden.
Vandaag zijn mijn kinderen (naar eigen zeggen 😉) volwassen. Ze hebben hun weg gevonden en dragen hun ervaringen met veerkracht en trots. Maar ik besef elke dag hoe anders het had kunnen lopen zonder die begeleiding.
Daarom zet ik me nu, samen met mijn drie kinderen, in voor het HDI. Op zondag 5 oktober lopen we als Team Steef de Utrecht Singelloop. Ons doel: minimaal €2000 ophalen, zodat het HDI andere gezinnen dezelfde onvoorwaardelijke steun kan bieden die ons destijds zo enorm geholpen heeft.
Wil jij ons helpen dat doel te bereiken? Als leider weet je dat impact maken begint met een kleine actie. Jouw donatie, groot of klein, maakt direct verschil voor gezinnen die steun nodig hebben.
Doneer via onze actiepagina: 👉 https://hdi.nl/donaties/team-steef/
Elke bijdrage helpt. Bovendien is jouw gift fiscaal aftrekbaar: het HDI is een officiële ANBI (Algemeen Nut Beogende Instelling).