Afgelopen dinsdag was het weer zover: de raadsvergadering over de kadernota, in andere gemeenten ook wel perspectiefnota genoemd. In combinatie met de reguliere raadsvergadering traditioneel een echte marathon. Zo ook nu, van ’s middags 14.00 tot ’s avonds bijna middernacht. Maar er waren meer redenen dan de lange duur waarom de vergadering me deed denken aan een marathon.
Profileren is winnen?
Het leek ook het moment te zijn om een politiek statement te maken. Laten zien als coalitie waarom het bestuursakkoord werkt, laten zien als oppositie waarom dat niet zo is. Je partijkleur laten terugkomen in de moties en amendementen waarmee je komt. Initiatieven naar je toe trekken omdat je vindt dat die “bij jou horen”. Allemaal heel begrijpelijk. We willen allemaal naar de finish, liefst als eerste om de prijzen van de profilering en waardering op te eisen.
Marathon of olympische vlam?
Wat we daarbij echter wel eens vergeten, en met ons veel gemeenteraden denk ik, is dat het niet alleen om resultaten gaat. Dat in de marathon van de politiek ook de route van belang is, en de mensen die we onderweg tegenkomen. Dat we een olympische vlam bij ons dragen in de vorm van het mandaat van de kiezer, die wil zien en ervaren dat raadsleden hen vertegenwoordigen. Hen, niet zichzelf. Die vlam kan gaan doven als we te hard naar de finish willen, en zeker als we onderweg anderen opzij drukken om er te komen. Ook al heb je in het voortraject nog zo goed en breed afgestemd met je achterban, als de vergadering gaat over profilering, verlies je mensen onderweg. Zij hebben geen zin meer in dit spel, ik heb het meer dan eens gehoord de afgelopen tijd.
En wat dacht je van het vlammetje in de politicus, de reden waarom hij of zij ooit de politiek in stapte, het vlammetje van bevlogenheid, motivatie en betrokkenheid? Echt, bij mij was ie op de helft van de vergadering wel zo’n beetje uit. Of misschien was het nog een waakvlammetje
Wat is er nodig voor politieke samenwerking?
Politieke samenwerking gaat vaak over elkaar vinden op de punten die je deelt, en over het inleveren van het ene punt tegen het andere. Alles met als doel een zo goed mogelijk resultaat binnen te slepen voor jouw partij. Op naar de prijzen!
Wanneer themapolitiek echter belangrijker wordt dan partijpolitiek, zoals we voorstaan in de Next-Level Democracy, gaat het niet meer sec om het binnenhalen van je punten. Als de ander met een betere oplossing komt voor het probleem dat jullie samen gedetecteerd hebben, lever je jouw punt graag in. Doordat je continu in gesprek bent met je achterban, kun je dit ook uitstekend uitleggen. Je bent niet bezig met het verdedigen van je partij, je vertolkt het gedachtengoed. Dat is een behoorlijk verschil!
In de besluiten die worden genomen is oog voor ieders bijdrage aan de plannen, er is niet eentje die wint. Ja, de inwoner wint! Want de volksvertegenwoordigers bundelen hun krachten om samen te komen tot optimale besluiten. En zijn niet meer druk met elkaar, maar met de inhoud, de maatschappelijke opgaven waar de gemeente voor staat.
Alleen ga je sneller, samen kom je verder!
Om te komen tot effectieve en gelijkwaardige politieke samenwerking:
- Worden besluiten op vraagstukniveau bekeken en getoetst
- Worden alle oplossingen voor het vraagstuk op hun merites beoordeeld
- Wordt ieders inbreng of steun benoemd en gekoppeld aan het resultaat
Een raadsakkoord dat door alle partijen gedragen wordt, vind ik -mits goed uitgevoerd- daarvan ook altijd een mooi voorbeeld. Geen polarisatie, maar verbinding. Dan hoef je niet meer hard te lopen, maar kun je de route samen afleggen terwijl je zorgdraagt voor het welzijn van de inwoner en de lokale samenleving. je hoeft niet allemaal steeds je best doen te doen om voorop te lopen, maar komt samen over de finish. Alleen ga je sneller, samen kom je verder!
