De dialoog over Samensturing, deel 6

Lees verder...

Afgelopen donderdag had ik een prachtig gesprek met Rianca, die ik al langer digitaal ken. Het gesprek kwam snel op belangrijke waarden, want een deel van het snuffelwerk dat je moet doen om in gesprek te raken, hadden we digitaal al gedaan.
We hadden het onder andere over deze blog, en waarom ik het lastig vind om deel te nemen in dit gesprek in jullie ketting. Zoals ik donderdag zei; het voelt alsof ik bij een feestje zomaar bij een groepje gaat staan, dat in druk gesprek is. Terwijl ik het gesprek heel interssant vind.
Dus daar heb ik eens over nagedacht en ik stap nu, met mijn virtuele witte wijn en een bitterbal in mijn hand, bij jullie in de kring.

Een dialoog vraagt inderdaad om een zekere nabijheid, een verbinding. Zonder verbinding geen dialoog. Ik ben het er overigens niet mee eens dat die via digitale middelen niet kan ontstaan. Daarvoor heb ik teveel vrienden, wereldwijd, die ik enkel en alleen digitaal ken. We hebben verbinding, via gedeelde belangstelling voor een onderwerp. We kennen elkaar, zonder dat ik per se beeld heb bij de persoon. We komen soms tot hele wezenlijke uitwisseling, dialoog, we rouwen met elkaar, we feesten met elkaar en soms wisselen we recepten uit.

Voor mijn gevoel ontstaat een echte dialoog (en dat is inderdaad heel wat anders dan veel gesprekken, of wat jij omschrijft bij 'gevaarlijke dialoog') als je de ander accepteert. Volledig ('warts and all' zoals de engelsen zo mooi zeggen). En dan is er nog een voorwaarde voor een ware dialoog: dat je jezelf volledig accepteert. Ook met je eigen nukken en grillen. Vanuit die ontspanning ontbreekt behoefte om te overtuigen, en is er veel ruimte voor de behoefte om te spelen, om te verkennen, om te lachen, om lief te hebben.
Dus ik hoef niet overtuigd te raken van de meerwaarde van een ander om ermee de dialoog aan te gaan. Juist niet, want dan kom ik iets halen. Met een overtuiging dat de andere minderwaarde heeft, raak ik ook niet in dialoog. Alleen met de overtuiging dat de ander de ander is, anders dan ik, ontstaat er (in mijn gevoel) een bubbel waarin we werkelijk tot dialoog komen.

Hoi Hetteke,

Ach wat gezellig... van harte welkom, kom erbij! *thee en chocola aansleept* Wat word ik toch blij van zowel de online als offline dialoog met jou! Dank voor je waardevolle bijdrage en toetreding tot het groepje.

Natuurlijk heb ik ook nagedacht over dit effect van de online dialoog. Als ik bij mezelf naga zijn er twee redenen waarom ik zou besluiten om te reageren:
1. omdat ik me verbonden voel met degene die het schrijft
2. omdat de schrijver een thema aansnijdt dat me zo triggert dat ik een (toekomstige) verbinding voel en wel moet reageren

Om maar even op het laatste door te gaan: ik herken heel erg wat je schrijft over de totstandkoming van verbinding door middel van de online dialoog. Ik heb ook zoveel mensen ontmoet online en 9 van de 10 "klopt" het gewoon als je elkaar ontmoet. Ik heb wel het idee dat je een offline ontmoeting van tijd tot tijd nodig hebt om de verbinding in stand te houden. Het geeft een extra dimensie die ik online niet vind. En tegelijk, schrijver die ik ben, kan ik online soms zoveel gemakkelijker onder woorden brengen wat ik wil zeggen dan spontaan offline. Dus ik denk dat de offline en online dialoog elkaar versterken en aanvullen. En hoop dat dit ook het effect zal zijn dat de Dialoog over Samensturing teweegbrengt.

En overigens ben ik het ook volledig eens met wat je schrijft over zelfacceptatie als voorwaarde voor echte dialoog. Ik vraag me wel af - en hou daarmee ook de dialoog op gang hoop ik- wat wij kunnen doen om de dialoog met de ander bij wie zelfacceptatie nog moeilijk is op gang te brengen. Ik hoor graag hoe jij daarover denkt. En ook anderen natuurlijk, wees welkom bij de online, of straks op 24/11 bij de offline kring!

Hoe krijg je zelfacceptatie bij een ander op gang? Mooie vraag... En om niet in een cirkelredenering terecht te komen: dat doe je niet. Want je accepteert die ander, waar hij of zij op dat moment dan ook is. Als dat een plek is zonder zelfacceptatie, dan accepteer je dat. Ander zet je de mythe door, waar diegene waarschijnlijk in gelooft, dat hij/zij eerst moet verbeteren, voordat hij/zij het waard is om te accepteren. En dat is juist niet het geval.
Daarbij is wel een nuance op zijn plek. Laten we niet naief zijn. Met sommige mensen, in sommige omstandigheden, is het heel lastig om een echte dialoog aan te gaan. Vooral omdat je dat zelf in de weg staat, of omdat het gevaar met zich mee brengt. (zie mijn boekbespreking van Destructieve relaties). Voor mij is het waardevol om me te realiseren dat ik dus niet met iedereen zo'n dialoog hoef aan te gaan. En dat is (tenminste, zo denk ik er sinds een tijdje over) ook ok.

Mooi Hetteke! En ik ga zeker je boekbespreking lezen

twitter.com/johnbeckers/status/688449006658277376