Hij wist het niet

Lees verder...

Wat een mooi blog en wat een mooi thema, een thema dat mij zeer aanspreekt. Ik denk namelijk dat organisaties veel van de sport kunnen leren. Het verschil tussen Nadal en Kyrgios zat 'm in iets wat men in de sportpsychologie beginnersgeest noemt. Eigenlijk vergelijkbaar met het spel van kinderen. Als ze iets voor het eerst doen en het lukt, geeft dat een enorme voldoening. Er zit geen druk achter, plezier staat voorop. Veel, heel veel organisatie zijn gefocused op targets, op resultaatdoelen. Doelen waarop wij achteraf amper zinvol feedback kunnen geven, waarom een doel nu gehaald of niet gehaald is. Simpelweg omdat voor het behalen van doelen ook aspecten een rol spelen waar wij geen controle op hebben. Dit speelt ook in de sport, als de coach van Ajax nu gaat roepen dat zij komend seizoen kampioen gaan worden kan je er vrijwel vanuit gaan dat dit niet gaat lukken. De kwaliteit van Frank de Boer is ook dat hij juist focused op het proces. Het gaat om de uitvoering en die moet elke dag weer een klein stukje beter. Doelen moeten zo geformuleerd worden dat ze onder eigen controle zijn. Nu over Kyrgios. Kyrgios ging de baan op zonder dat hij nu zou moeten winnen, zijn tegenstander was een erkende topper en niemand zou er gek van opkijken als hij zou verliezen. Hij had dus niets te verliezen. Het enige dat hij deed, ook het enige wat hij moest doen, was genieten van elk moment. Anky van Grunsven zei ooit, tijdens de Olympische Spelen in Sidney, als je gaat voor het resultaat vergeet je hoe het uitgevoerd moet worden. Zeer wijze woorden. Nadal ging voor het resultaat, dat was hij ook aan zijn status welhaast verplicht. Kyrgios ging voor de uitvoering. Ook tijdens de laatste Olympische Winterspelen is menige reputatie gesneuveld. Zo was daar een Japanse skisprinster die in de voorgaande jaren alles had gewonnen wat er maar te winnen was. Zij zou even goud ophalen. Het hele land geloofde daar ook in. Uiteindelijk werd zij vierde. Bij het slope-style snowboarden was een Amerikaanse dame die de gedoodverfde favoriet was voor het goud. Uiteindelijk won een 46 jarige Britse. Zij was eigenlijk al gestopt met haar sport. De enige reden waarom zij mee deed was dat het slope-style snowboarden voor het eerst Olympisch was. Zij was niet gekomen voor goud, zij kwam om te genieten. Zij wilde nog een keer dat gevoel beleven dat zij had toen zij met haar sport begon. Bij het WK in Brazilië valt op dat toplanden als Spanje, Portugal, Italië, Engeland al uitgeschakeld zijn. Landen met een grote competitie en zeer ervaren spelers. Van Nederland werd niet veel verwacht. Natuurlijk hebben wij topspelers, als een Robben en een Van Persie, maar onze achilishiel was de verdediging, te weinig ervaring. Deze jongens zijn naar Brazilië gegaan om te genieten, zagen het als een beloning, als erkenning dat ze echt nog wel iets konden. Van Gaal weet ook op een of andere manier de sfeer te bewaren in de ploeg. Zie ook hoe doelpunten worden gevierd, met de gehele ploeg. Een land als Costa Rica is vergelijkbaar, plezier staat voorop. Deze jongens staan ook allemaal voor het eerst op een WK, er werd niets van hen verwacht. Het oproepen van die beginnersgeest, daar gaat het om.

Organisaties zijn gefocused op resulaten, resultaten die bereikt moeten worden door ervaren werknemers. Waar het feitelijk om gaat is het proces en het oproepen dan wel vasthouden van die beginnersgeest, het plezier in wat je doet.

Met vriendelijke groeten,

Bert Brinkman

Coachbert62 schreef : ...Het oproepen van die beginnersgeest, daar gaat het om.
Organisaties zijn gefocused op resulaten, resultaten die bereikt moeten worden door ervaren werknemers. Waar het feitelijk om gaat is het proces en het oproepen dan wel vasthouden van die beginnersgeest, het plezier in wat je doet.

Dank voor je blog Lindsie en dank Bert voor je verdere onderbouwing,
in 1999 mocht ik een start-up meemaken: met een aantal managers uit een bedrijf gestapt omdat we dachten dat het beter kon, maar daar bij de partij waarmee we gefuseerd waren (lees overgenomen) geen gehoor voor vonden.
Ook wij hadden zoals dat hier genoemd wordt de 'beginnersgeest': dit resulteerde erin dat wij binnen twee maanden 45 personeelsleden hadden, en dat in een tijd van zwaar weer op de markt. Wij zwommen tegen de stroom in, en ons enthousiasme werkte door bij onze klanten, die gunden ons mooie opdrachten...
Een aantal jaren later was van de beginnersgeest weinig meer terug te vinden, nieuwe managers waren aangetreden, managers die deze startfase niet hadden meegemaakt, die andere doelstellingen hadden. Voordat we het wisten keken we elkaar aan en spraken we uit dat het eigenlijk niet meer leuk was... het leverde geen energie meer op: sterker nog, we waren teveel intern gericht bezig zodat het veel energie koste.
Voor mij een waardevolle ervaring die resulteerde in mijn ZP-schap.

Vraag voor mij is hierbij: hoe hou je die 'beginnersgeest' zolang mogelijk vast?

Hoe houd je beginnersgeest vast? Dat houd je vast door te blijven genieten van de meest veelzijdige en mooiste dat er bestaat, namelijk het geen waar het allemaal om begonnen is. Dit kan een sport zijn, maar natuurlijk ook heel iets anders. Ik werk zelf binnen een GGZ instelling, die vanuit een bepaalde visie op Herstelondersteunende zorg haar cliënten wil bedienen. Dit doen wij nog steeds vanuit een visie, een passie die de oprichters van de instelling destijds ook al hadden. Natuurlijk is er het nodige veranderd, maar die passie is er nog steeds. Plezier staat centraal, misschien moet je het wel bevlogenheid noemen. Als je dat lukt, dan houd je de beginnersgeest vast, dan kan je het ook oproepen. Dan ben je ook niet vatbaar voor stress, faalangst en tegenslag. Dan kun je de druk van het moeten winnen (in de sport), het moeten presteren en het moeten verbeteren, prima aan. Als ik kijk naar bovenstaand verhaal dan zie je dat het vasthouden van de beginnersgeest ook een kwestie is van opvoeden. In de sport, in het huidige WK voetbal zie je direct nog een aspect terug van het vasthouden van die beginnersgeest, namelijk het doorselecteren. De teams die vast bleven houden aan oude patronen, aan vaste waardes, ervaren en erkende krachten zijn naar huis. Een land Nederland heeft doorgeselecteerd. Heel veel spelers in het huidige Oranje zaten vier jaar geleden niet bij de selectie. Deze spelers ontbeerde zelf enige ervaring op het hoogste niveau. In Oranje zie je dan ervaring dus niet zaligmakend is, sterker een systeem is niet zaligmakend. Het is de mix aan ervaring en jeugdig elan en het commitment aan het systeem. Dat zorgt er voor dat er spelplezier is dat spelers voor elkaar willen werken. Bijzonder in dit team is Dirk Kuijt. Kuijt is een ervaren kracht, een van de cultuurdragers. Kuijt is echter ook de man die zich volledig schikt in zijn rol en deze rol ook op diverse posities in het veld weet in te vullen. Hij klaagt niet op het moment dat hij door de coach op een andere positie moet gaan spelen dan dat zijn voorkeur heeft. Centraal hierin is Van Gaal. Zijn manier van situationeel leiderschap leidt tot deze prestaties. Anders dan destijds onder Van Marwijk, tijdens het EK twee jaar geleden. Van Marwijk, een coach die niet doorselecteerde, voortborduurde op de successen van het WK in Zuid Afrika. Een EK ook dat zich kenmerkte door spelers die uit de school klapte, die publiekelijk lieten blijken niet erg blij te zijn met de manier waarop het liep. Een speler als Huntelaar, net als destijds, in een reserverol, schikt zich nu in zijn rol en staat er op het moment dat hij er moet staan.