Hij wist niet dat het niet kon. Of niet hoorde. Of dat er bepaalde verwachtingen waren over de uitkomst.
Gisteren versloeg de 19-jarige Nick Kyrgios Rafaël Nadal op het Center Court van Wimbledon. Jeugdige onbevangenheid won het van de gevestigde orde. Hij ging ervoor, niet arrogant of overmoedig, maar met plezier en geloof in eigen kunnen.
En het gezicht van Rafa sprak boekdelen. Dit was niet de bedoeling! Wist hij wel tegen wie hij speelde?
Ik denk dat hij het wist, maar zoals de commentator op de BBC zei “he plays without fear”. Wat de uitslag van de wedstrijd ook was geweest, hij had een topdag en daar kan niets tegenop.
Zie je de parallel met veel organisaties? Waar de gevestigde orde vooral bezig is met het behouden van wat we hebben. Het vasthouden van de status quo en iets doen omdat we het altijd al zo deden.
Tot er een nieuweling komt. Die dat niet weet. Of niet wil horen. En er zich al helemaal niet door laat intimideren.
Koester je de nieuweling? Die in al haar onbevangenheid ook fouten zal maken en op tenen zal gaan staan. De nieuweling die dingen doet omdat het de beste manier is of omdat klanten daar om vragen.
Of krijgt de gevestigde orde de ruimte, wordt de nieuweling aan de kant geschoven en blijft alles zoals het was?
Ik vind het mooi als iemand het lef heeft om tegen de status quo te duwen. Blijven doen wat we altijd al deden geeft geen garanties, dus geef ik de nieuweling graag ruimte en vertrouwen. Ga ervoor, maak een verschil! De status quo mag omver.