Recensie: "Destructieve relaties op de schop" van Jan Storms

We zijn ze allemaal tegengekomen in ons leven: mensen met wie je in gesprek altijd meer energie kwijt raakt dan je krijgt, mensen waarmee je het een denkt af te spreken, die dan het andere doen. Mensen waar je je enorm in vergist. Of waarbij je onmiddellijk merkt dat je afstand wilt houden. Mensen die de ene keer het ene karakter lijken te hebben en de volgende keer zich heel anders gedragen. Je ziet ze ook in managementposities. Managers die om zich heen bange mensen hebben, die bijvoorbeeld niet lachen als de 'baas' er is of overdreven lachen als hij een grapje maakt.  Of managers waarbij veel zieken zijn of het verloop opvallend hoog blijkt. Managers waarover achter hun rug wordt gezegd: 'Die, daar moet je voor oppassen...' Hoe moet je als lerende leider met die mensen (in welke positie dan ook) omgaan?