Mijn Leiderschap kantelmoment

Lees verder...

Ik ben al gekanteld ter wereld gekomen en de wereld wilde mij terugkantelen, wat ik niet heb toegestaan.
M'n ware zelf bleef dus altijd een beetje hangen op dat geboortemoment, omdat het niet gewenst was en niet in deze wereld paste.

Een deel van mij, m'n geest, groeide voort en misschien heb ik daarmee uiteindelijk dat kantelmoment meegemaakt, al duurt dat al 31 jaar. Het was het moment dat ik mezelf zag, zoals ik ben, gekanteld en al (t.o.v. de wereld) en besefte, dat ik ook recht had om er te zijn.
Ik werd m'n eigen leider en kom steeds meer met mezelf naar buiten, terwijl ik niet mezelf kantel (is immers niet meer nodig), maar de wereld mee laat kantelen.
Niet ik moet kantelen, ik zie mijzelf als een kantelpunt; de wereld moet kantelen en dat gebeurt door mijn leven zo voluit als dat kan, met vallen en opstaan, met angst en beven soms, te leven.

'Nederland Kantelt' zit erg op het niveau van het doen en dat is natuurlijk ook goed.
Echter, ik zie, dat dit Doen niet kan zonder de ruimte die Bewustzijn heeft en dat is waar mijn accent dus ligt. Ik doe ook, maar altijd binnen die ruimte van Bewustzijn, omdat daar mijn grootste kracht zit.

Ik wist dat het anders kon, op het moment dat ik begreep dat het anders moest. Gaandeweg mijn functie als manager binnen een grote zorginstelling realiseerde ik me steeds meer dat niet de patiënt in deze instelling centraal stond, maar de organisatie. Onder het motto dat de organisatie in stand gehouden moet worden, om de patiënt van dienst te kunnen zijn, dwaalde (en dwaalt) de organisatie steeds verder weg van de bedoeling, de reden waarom ze ooit in leven is geroepen: Het verlenen van de best mogelijke zorg aan kwetsbare mensen.

Het was voor mij niet een moment, maar een proces. Ik merkte dat de organisatie steeds minder of zelfs geen belang had bij het werken vanuit die bedoeling. De organisatie had baat bij zoveel mogelijk inkomsten om de enorme (verborgen) overhead te kunnen blijven financieren. Patiëntenzorg verlenen werd gaandeweg een middel, het was allang geen doel meer.

Ik veroordeel niemand. Ik weet hoe verleidelijk het is. Het voelt fantastisch om te vertellen dat je werkt bij een zorginstelling die een jaaromzet van tientallen miljoenen maakt, dat er ontzettend veel mensen binnen je organisatie werken en dat je de grootste en misschien wel beste in je branche bent…. Ik was ook trots daar bij te horen en ik genoot ervan om bij tijd en wijle zelf een uithangbord te zijn.

Ik heb dus zelf ook deel van uitgemaakt van dit systeem en in zekere zin, ook al ben ik nu geen manager meer, doe ik dat nog, omdat ook ik me laat leiden door het feit dat de hypotheek betaald moet worden en de kinderen moeten kunnen studeren.

Kantelen in je hoofd is één ding, daadwerkelijk dingen veranderen is dus heel wat anders. Ik probeer dat, nog steeds werkend voor diezelfde organisatie, nu op micro niveau te doen, in de directe zorg voor de mensen voor wie ik werk. Ik hoop elke dag weer dat ik in staat ben in dit directe contact te werken vanuit de bedoeling en ik verkeer ook een beetje in de hoop dat er een moment komt, dat de kanteling uiteindelijk, bottom-up, gerealiseerd gaat worden.

Dat zou denk ik het einde betekenen van de organisatie waar ik nu werk, in ieder geval van de huidige verschijningsvorm. Het zal mogelijk/hopelijk ook het einde betekenen van het ‘rendement denken’, als hoogste goed in de zorg. En als we dingen samen leren doen en leren delen, zal het ook het einde betekenen van Bestuur en Management in zijn huidige vorm. Bestuurders en managers die het contact met de dagelijkse realiteit (de bedoeling), van zorgen voor mensen die het minder getroffen hebben, allang verloren hebben.

Hopelijk kunnen zij ook een kantelmoment of periode ervaren en zien dat ze ooit handelden met de beste bedoelingen, vanuit de kennis én cultuur van dat moment, maar dat er nu een ander tijdperk aangebroken is, waarin andere kwaliteiten vereist zijn en ontwikkeld moeten worden.

Dank je wel Adri, voor je mooie open en authentieke kantelmoment-verhaal.
Mooi dat je omschrijft dat het voor jou meer een proces is geweest: zo ervaar ik dat achteraf denk ik ook: een proces van steeds verder 'afglijden' van de bedoeling om op een gegeven moment 'de bodem' te raken en de kanteling te maken naar het proces van terug naar de bedoeling.

Ik ben ook van mening dat je niet uit het systeem kunt 'kantelen': we maken met z'n allen onderdeel uit van een groter systeem. Het kantelen voor mij is wellicht ook meer een kanteling in de bewustwording dat je een keuze hebt om de dingen anders te doen binnen dat systeem, net meer verschuilen achter "zo doen wij dat hier" of 'de ander'.

Ik hoop dat jouw voorbeeld goed doet volgen: patiënten en organisaties verdienen niets minder

Dank je wel voor het delen!

Het moment dat het voor mij duidelijk werd dat het allemaal anders zou kunnen, was
het moment van mijn (eerste) bijna-doodervaring toen ik nog maar 16 jaar (jong) was.
Ik had praktisch geen eigen keuze. Ik heb deze bijzondere ervaring ook niet voor niets mogen
ontvangen, zeker gezien de omstandigheden waarin ik toen verkeerde.
Tijdens de ervaring werd mij 1 vraag gesteld waarop ik intuïtief : "JA!", heb geantwoord.
Sindsdien is het leven volledig veranderd voor mij.
Maar mag ik hierbij benadrukken en gelukzalig tevreden toevoegen, dat dit géén 'glijden' is,
maar stijgen en overstijgen.
Dank je, Ruud, dat je op mijn pad hebt willen komen.
Petra

Dank je wel Petra voor jouw reactie en het delen van jouw eigen kantelmoment.
Zet aan tot terugblikken en overpeinzen, dat is fijn op z'n tijd.

Fijn dat onze paden zich op deze manier 'kruisen'.

groeten, Ruud.