Al eerder schreef ik een blog over ‘Geloof in jezelf’, dit wordt een tweede blog, maar met een andere insteek vanwege ervaringen die ik opdeed tijdens mijn vakantie in Amerika. Aan het eind van onze rondreis hadden wij 3 dagen gepland voor een bezoek aan Salt Lake City, hoofdstad van de staat Utah. Deze stad is prachtig opgebouwd rond het plein van de Mormoonse tempel ‘Temple Square’ genaamd. Twintig jaar geleden hebben wij hier ook al eens een bezoek aan gebracht, maar vanwege een speciale rondleiding vielen mij nu veel meer zaken op die ik die eerste keer niet had gezien.
Wij kwamen, zeer bij toeval, vrijdagavond tijdens een openlucht concert in contact met een Nederlandse dame, weliswaar ‘op leeftijd’ maar sinds haar 26ste jaar al in Amerika woont, eerst in de staat Oregon, maar vanwege de werkzaamheden van haar man, hij was architect, zijn ze verhuisd naar Salt Lake City. Ze nodigde ons van harte uit bij haar thuis te komen, ze had die ochtend nog een ‘pie’ gebakken, dus wij hebben de uitnodiging geaccepteerd. Ze woont in een prachtig Victoriaans huis, ontworpen en gebouwd door haar man. Al snel bleek, hoe kan het ook anders, dat zij mormoon was en dat ze op maandag en woensdag rondleidingen gaf over het Temple Square, ze wilde met alle plezier de volgende dag, haar vrije zaterdag, ‘extra’ werken en ons rondleiden. Om 10.00 uur hebben we haar met de auto thuis opgehaald (ze had ons de vorige avond ook nog aangeboden bij haar te komen logeren, maar dat aanbod hebben wij afgeslagen) en zijn we via het bezoekerscentrum, de tabernakel, het congrescentrum en de kerk die, volgens eigen statistieken, wereldwijd inmiddels 14,4 miljoen gelovigen bevat, over het plein gelopen met heel veel uitleg van Marjolein.
Ik ben nu niet ineens van geloof veranderd, maar wat ik wel heel erg inspirerend vond en wat mij zo opviel tijdens onze gesprekken met Marjolein is, dat iedereen met zoveel liefde en plezier dit werk doet en over de kerkgemeenschap spreekt. Er lopen talloze, vaak jonge gezanten, missionarissen genoemd, die je in je eigen taal toespreken en je graag meenemen en rondleiden. Alles wat georganiseerd is, is bijna perfect te noemen, alles klopt en iedereen doet dit met een inzet van meer dan 100%. Toen ik deze observatie deelde met Marjolein, zei ze tegen mij, ‘dat komt omdat iedereen dit vrijwillig en met heel z’n hart doet. Niets wordt hier opgelegd, niemand wordt gedwongen, of betaald voor dat wat ze hier doen. De uren die ze hier werk verrichten zijn allemaal onbetaald, zelfs de President krijgt geen salaris uitbetaald.
Dus geloven in iets en je daar meer dan 100% voor inzetten leidt tot iets prachtigs. Hier zouden organisaties ook van kunnen leren, want kennelijk is geld hier niet de ‘driver’, maar het geloof, samen bouwen aan iets. Hoe mooi is dat?
