Boekenclub
Bespiegelingen op mijn verblijf in Nijkleaster, Jorwert
Ik ben een Fries, geboren in Tietjerksteradeel, maar woon al ruim zestig jaar buiten Fryslân. Je zou denken dat het Kleaster – het klooster in Jorwert – wel op mijn netvlies stond of in mijn geheugen zat. Niets is minder waar. Het was mijn goede vriend en schrijver Wouter ter Braake [1] die mij er enthousiast over vertelde. Dat schept verwachtingen.
En die verwachtingen zijn ruimschoots waargemaakt.
Recensie: "de zevende Golf" van Henk Vaessen
Toeval Bestaat Niet?
Mensen die mij kennen, weten dat ik vaak zeg: “Toeval bestaat niet. Het valt je toe” (Paul de Blot, RIP). “Toevallig” hoorde ik op een bijeenkomst Henk Vaessen spreken. Hij droeg een gedicht voor en las een hoofdstuk uit zijn boek De Zevende Golf. Ik was direct geraakt, vooral omdat hij sprak over de ondernemer Mendel uit Oldebroek.
Oldebroek speelt ook in mijn leven een rol. In de eerste jaren na mijn huwelijk in 1968 woonde ik op twee adressen in Oldebroek. Dat wekte mijn nieuwsgierigheid, en ik schoof bij zijn tafel aan. En opnieuw: “toeval” bestaat niet. Henk Vaessen en ik zijn leeftijdsgenoten, ontmoetten onze vrouwen in Elburg, kwamen in hetzelfde café van Jan van Bemmel en lieten ons huwelijk door dezelfde dominee inzegenen. Toch kende ik Vaessen niet, ondanks zijn rol als dorpsdichter van Putten.
Recensie: "Dag Rakkers - Vijftig jaar Ome Willem"
Een Meesterwerk dat een échte recensie verdient
Als recensent van meer dan 125 boeken over leiderschap heb ik slechts een paar titels het predicaat MEESTERwerk gegeven. In de categorie romans bijvoorbeeld aan Het begon op Paaspop van Wouter ter Braake. Ook Dag Rakkers – Vijftig jaar Ome Willem van Geke Mateboer verdient die erkenning. Ik had de recensie eenvoudig kunnen samenvatten met: “Een MEESTERwerk, van harte aanbevolen”, maar dit boek verdient meer. Het vraagt om een uitgebreide bespreking, want het is een monument van een boek.
Een indrukwekkende verzameling kennis en bronnen
Mijn eerste blik bij een nieuw boek gaat altijd naar de noten en literatuurlijst. En hier was ik diep onder de indruk. De enorme hoeveelheid data spreekt boekdelen over het gedetailleerde onderzoek dat eraan voorafging. Een greep uit de cijfers:
Bespiegeling op het boek "Komt een land bij de dokter" van Michelle van Tongerloo
Soms lees je een boek dat je niet meer loslaat. Een boek dat je niet alleen raakt, maar je ook dwingt om na te denken over de maatschappij waarin we leven. Komt een land bij de dokter van straatarts Michelle van Tongerloo is zo’n boek. Met meer dan gewone belangstelling volg ik haar schrijnende verhalen op social media, en in dit boek komen die tot leven op een manier die mij diep heeft geraakt.
Meer dan een verzameling verhalen
In eerste instantie dacht ik dat het boek vooral zou gaan over haar werk als straatarts: de dagelijkse praktijk, de patiënten, de keiharde realiteit van de straat. Maar Van Tongerloo doet meer dan dat. Ze graaft dieper, onderzoekt oorzaken en legt pijnlijke patronen bloot. Dit boek is geen losse anekdotische verzameling, maar een diepgaande analyse, onderbouwd met feiten en onderzoek. Alleen al de tien pagina’s met noten tonen aan hoeveel deskresearch hieraan voorafging.
Recensie "Rebelleren moet je faciliteren" van Bas Kodden
De Start van een Loopbaan in de HoReCa
Ik ben mijn carrière begonnen als kok en heb mijn hele werkzame leven doorgebracht in de HoReCa, de hospitality-industrie. Dienstverlening zit in mijn DNA. Het is dan ook niet verrassend dat ik vaak metaforen uit de horeca gebruik om zaken te duiden. Ik schrijf over “smullen,” gebruik termen als “veelvraat & fijnproever,” “amuse,” geef soms sterren en heb een boek over De Librije gerecenseerd. Recent schreef ik “het zijn niet allen koks die lange messen dragen” om aan te duiden hoe vakspecialisten chef, manager of directeur worden op basis van hun expertise. Helaas leidt dit soms tot een wereld waarin we een uitstekende kok of vakspecialist armer en een slechte ondernemer of leidinggevende rijker zijn.
Recensie "Superfijne klanten" van Jos Burgers
Ondergetekende is dienstverlener in hart en nieren. Het zit in mijn DNA. Mijn vader was niet zo enthousiast toen ik thuis kwam met het bericht dat ik kok wou worden. Hij vond dat maar niks. Ik moest elektricien worden. Dus, naar de ambachtsschool in Ljouwert. Ik was daar om mijn beurt niet blij mee. Niet direct aan de slag om stopcontacten aan de muur te schroeven, maar smeden en werken met een draaibank. Ik zei tegen een tante “Maar ik word TOCH kok”. Gelukkig vertelde ze dat aan mijn vader. Na een bezoek aan de directeur van de school in Hardegarijp begon ik een paar maanden voor mijn 15de verjaardag te werken als kok in het gelijknamige hotel. Wat ben ik blij met mijn ervaring in de Horeca, Facility management en dienstverlening & bedrijfscatering in kantoorgebouwen.