Organisaties leiden
Foie gras
We kennen allemaal de gruwelijke beelden van de dwangvoedering bij ganzen, om een lekkere vette foie gras te krijgen. Middels een slang wordt de gans een overdaad aan voedsel door de strot geduwd. Soms overlijdt het beest voortijdig, maar ach, dood moet hij toch.
Helaas kwam dit beeld bij me op toen ik het verhaal aanhoorde van Jacob, een voormalig collega. Het ontslag was aan hem voorbijgegaan, hij had een half jaar geleden te horen gekregen dat hij zijn baan behield. Negenendertig anderen niet. "Maar ja, het werkaanbod is hetzelfde gebleven," zei hij vermoeid.
Moed om tegen de regelzucht in te gaan
Moed is de mentale kracht om weerstand te bieden en moeilijke situaties goed te doorstaan. Daarnaast wordt moed geassocieerd met pionieren. Pionieren betekent nieuwe benaderingen vinden voor oude problemen en daarbij sterk op je waarden en overtuigingen vertrouwen. Het duidt erop dat je weloverwogen risico’s durft te nemen. Daarnaast is moed een voorwaarde voor creativiteit en innovatie lees ik in het boek van Inge Nuijten ‘Echte leiders dienen’. Deze zinnen dansen door mijn hoofd als ik aanwezig ben bij de presentatie van Jannie Nijlunsing over ‘Zorg Zonder Regels’.
Zorg zonder regels en werken aan een betere ouderenzorg klinkt mij als muziek in de oren. Toen ik op mijn 17e besloot een opleiding te volgen in de ouderenzorg belandde ik een wereld die compleet nieuw voor mij was. In de vroege ochtend luisterden wij naar het afdelingshoofd. Ze was streng vond ik, witte kraag en boorden op haar uniform gaven aan dat ze de leiding had. Uit een schriftje werden de bijzonderheden van bijna 50 bewoners opgedreund en daarna gingen we aan het werk.
Je kunt het niet doen, je moet het zijn! Lessen in leiderschap.
Je kunt het niet doen, je moet het zijn! En als je het bent, kan je ook niet meer terug!
Deze raadselachtige woorden zijn de sleutel tot een succes in het verre Noorden van ons land. Maar een succes, daar ging het niet om: het was gewoon onontkoombaar!
Jannie Nijlunsing, directeur van De Hoven voor ouderenzorg, stelde drie jaar geleden een cruciale vraag: "Zijn we eigenlijk nog wel de goede dingen aan het doen?". En ze bleef die vraag herhalen, gedreven doordat ze ervoer dat bewoners van haar instelling niet gelukkig waren. De herhaling van de vraag mondde uit in een spannende onderneming: regels, protocollen en procedures gingen de prullenbak in, en dialoog en verantwoordelijkheid kwamen er voor in de plaats. De cliëntvraag ècht voorop stellen, in alles. Ten koste van de regels dus. Het resultaat drie jaar later: het welbevinden van cliënten verbeterde significant en de medewerkers ervaren meer plezier in hun werk.
Spruitjesgeur en gidsen
Over de charme van spruitjesgeur en de gids
'Mijn vrouw, die kon de spruitjes altijd zo lekker klaarmaken. Als dan de geuren de keuken uit kwamen en de kamer in, liep het water mij al in de mond'. Stel je voor; je bent een jaar of tachtig oud, je hebt hier en daar hulp nodig en hebt wat pijntjes en je woont in een verzorgingshuis, maar voor de rest denk je dat je het nog best wel goed doet allemaal. Toch? Of niet?
Ik snap iets niet
Het is januari en in veel organisaties wordt de balans opgemaakt. Dit leidt onherroepelijk tot het vaststellen van de bonussen, op basis van de vorig jaar gestelde doelen. En natuurlijk stellen we in één moeite door de doelen voor dit jaar vast. Dan weet je waar je aan toe bent en waar je voor werkt. Toch?
Nou, nee. Ik begrijp helemaal niets van die doelen en bonussen. Het voelde altijd al verkeerd dat sommige rollen in een organisatie extra beloning kregen voor “hetzelfde” werk. Veel mensen geloven dat vertegenwoordigers helemaal gaan voor de bonussen. Zonder is er geen verkoper die naar behoren functioneert. Sorry?
Hoeveel dagen per jaar start jij het maken van een planning, een nieuw project of zomaar een terugkerende taak met de overweging of het bijdraagt aan je doelen en dus aan je bonus?
Verhalen gaan niet alleen over vroeger
Eens per zoveel tijd gaat de telefoon. De heer Swets, verkerend ergens achterin zijn achtste decennium. Maar nog goed bij de tijd, zoals enkelen menen. Eens hoor, sommige tachtigers zijn kras, waar zestigers al verzinken in gedachten van voor de reminiscentiebult.
De heer Swets heeft de oorlog meegemaakt. Zo tegen 4 en 5 mei is dat voor de heer Swets eigenlijk het onderwerp waarvoor ik langs moet komen, hoewel niet als zodanig expliciet vermeld. Nog maar net heb ik het tweede kaakje in de koffie gedoopt of de eerste verhalen komen los.
Als ik naar huis rijd ben ik bedroefd. Door het verhaal van de heer Swets is de oorlog gaan leven, was ik er een beetje bij. Maar ik voel ook de generatiekloof.