Anderen leiden
We had joy, we had fun...we had seasons in the sun...
Ben je al begonnen met zingen? Ik wel…ik word er gek van. Die vervelende deuntjes, die maar in je hoofd blijven zitten. Wat je ook doet, waar je ook gaat. Zeurend en neuriënd in je hoofd. Wat je ook doet, je krijgt die repeat-knop maar niet omgezet. “Manamana tutudedudu”, “We had joy, we had fun, we had seasons in the sun…” “Hallo allemaal, wat fijn…”
Als het mee zit is het een “wel ok” popnummer. Maar helaas. Vaak is het juist een jingle, die je niet wilt horen. De jingle die hoort bij die vervelende commercial. Ik word bijvoorbeeld gek van ikwilvanmijnautoaf.nl en van de kreet “Hallo Jumbo.”
Marketinggenie
Als je bent begonnen met zingen, kun je de schuld geven aan het marketinggenie, die een slim zinnetje heeft bedacht, er muziek onder heeft gezet en het vervolgens de wereld in heeft gestuurd. Met maar 1 intentie… jou de hele dag laten hummen en neuriën…
Je kunt het de grote boze wolf niet kwalijk nemen...toch?
Al maanden was men druk in de weer de bomen in het bos te kappen. Een grote investeringsmaatschappij had prachtige plannen ontwikkeld om een groot hotel te bouwen aan de rand van de stad. Het verliep voorspoedig...
Om het project te realiseren, kon men niet anders dan grote stukken natuur ontginnen. Het prachtige bos werd elke maand kleiner en was uiteindelijk niet veel meer dan een rijtje bomen. De meeste dieren waren inmiddels op zoek gegaan naar een nieuwe leefomgeving.
De wolf niet. Die weigerde te vertrekken. Hij was dol op zijn omgeving en had besloten zich niet weg te laten jagen. Maar...dat zorgde ook voor problemen. Al weken, al maanden had hij niets fatsoenlijks kunnen eten, al zijn eten was vertrokken.
Hij was dól op Roodkapje. Hij vond haar prachtig en speelde graag met haar. Tot die ene dag… Wat had hij een honger. Zo’n honger dat hij niet meer helder kon nadenken. Hij wilde het echt niet, maar kon zich niet langer bedwingen….
Een aanspreekcultuur? Liever een bemoedigingscultuur!
We willen een aanspreekcultuur, is een vraag die we vaak krijgen bij Saminc. Het is een thema waar ook veel over wordt geschreven. Blijkbaar vinden we het lastig om elkaar aan te spreken en vinden we het toch belangrijk dat het gebeurt. Maar waarom eigenlijk? Waarschijnlijk willen we dat het functioneren van de ander verbetert, hebben we last van zijn/haar gedrag of zijn we het fundamenteel met hem/haar oneens.
Als de vraag aan ons wordt gesteld, gaat het meestal over het eerste: de prestaties blijven achter, het functioneren moet beter, en het zou fijn als collega’s elkaar daarop aanpreken. We willen immers meer eigenaarschap en gedeelde verantwoordelijkheid?! Wat opdrachtgevers en teams daarbij weleens vergeten, dat er een aantal randvoorwaarden zijn om elkaar aan te spreken. Althans, dat vinden we bij Saminc :-) :
Eén vraag waarmee je van klagende medewerkers positieve aanjagers maakt
Krijg jij ook weleens klagers aan je bureau? Ben je bang om met geklaag overladen te worden bij de koffie automaat?
Ben je opzoek naar handvatten hoe hier beter mee om te gaan, om het geklaag om te buigen naar actie en positieve energie?
Lees dan vooral verder: het is eenvoudiger dan je denkt.
Eigen verantwoordelijkheid stimuleren vraagt om leiderschap
Leiders verzuchten wel eens dat hun collega’s of medewerkers teveel achteroverleunen, niet voldoende zelf verantwoordelijkheid nemen. Waardoor die leiders het gevoel krijgen teveel zelf te moeten doen, teveel te moeten ‘trekken en duwen’.
Vaak is het ook te zien hoe de energie van leidinggevenden weglekt, hoe moe zij worden van het leiden van hun team.
Een goede leider is erop uit anderen tot hun recht te laten komen in wat zij weten en kunnen. En schept de voorwaarden dat zij zich verder kunnen ontwikkelen. Dat klinkt prachtig, maar gaat niet altijd even gemakkelijk. Er wordt wel gesproken over eigen verantwoordelijkheid nemen en groeien, en de intentie om dat te doen is er ook wel, maar het gebeurt toch nog te weinig. Hoe komt dat?
Obstakels op de weg naar eigen verantwoordelijkheid
Er zijn meerdere ‘obstakels’ te benoemen, die het nemen van eigen verantwoordelijkheid in de weg staan. Die mensen moedeloos maken of onverschillig. Of die in ernstiger gevallen leiden tot oververmoeidheid of burn out. Obstakels die het gevoel creëren dat verantwoordelijkheid nemen te zwaar is. Omdat er niet voldoende tijd en ruimte, kennis, ervaring of zelfs bevoegdheden beschikbaar zijn om die verantwoordelijkheden goed in te vullen.
Maar dat kan anders. Leiders kunnen samen met hun medewerkers zorgen voor de juiste omstandigheden en voorwaarden om de energie en ‘drive’ voor het nemen van eigen verantwoordelijkheid terug te brengen.
Met gericht leiderschap 'vanzelf' naar zelfsturing
Zowel over leiderschap als zelfsturende teams wordt veel nagedacht en geschreven. Het lijken eigenlijk twee kanten van dezelfde medaille te zijn. Waarom? Omdat door het juiste leiderschap een team de ruimte en ondersteuning krijgt om sterk en zelfstandig te zijn en te blijven groeien. Zo wordt zelfsturing van binnenuit gestimuleerd.
Onder zelfsturing versta ik dan: als team in onderlinge samenwerking zelf beslissingen nemen in het dagelijkse werk vanuit professionaliteit, ervaring en verantwoordelijkheidsgevoel.
Welke specifieke kenmerken van leiderschap tot zelfsturing leiden? Je zou kunnen beginnen met de volgende: