Persoonlijk Leiderschap
Het kleine kind in de grote leider. Over disfunctioneel en ziekelijk leiderschap
Een tijdje terug vroeg iemand mij bij een LinkedIn discussie over leiderschap waar de groeiende interesse van o.a. coaches toch vandaan komt voor dit onderwerp. Waarom bemoeien coaches zich met leiders? Waarom moeten we er wat van vinden?
Mijn antwoord is: vanwege de impact. Elk mens heeft de potentie in zich om een ander mens te maken of te breken. De potentie van de leider groeit exponentieel met zijn positie. Hoe hoger de positie, hoe groter deze potentie, in omvang en impact.
Ik zie ik zie wat jij niet ziet
Natuurlijk, ik had er vaak genoeg over gelezen en over horen vertellen maar zo duidelijk had ik ‘m zelf nog nooit onder mijn neus gedrukt gekregen. In trainingen kom ik altijd wel tot nieuwe inzichten en krijg ik genoeg kansen om mijn ideen bij te stellen. Maar deze, nee dit was wel een heel mooi kadootje.
Afgelopen week mocht ik aanschuiven voor mijn jaarlijkse beoordelingsgesprek. Een moment dat lijkt op een verplicht en officieel nummer, maar in de loop van de jaren steeds meer een mooi moment van reflectie is geworden. En die reflectie, dat was deze keer wel een heel mooie les over mezelf.
Hebben we last van stress of van hoe we ermee omgaan?
Stress is een fascinerend fenomeen, het lijkt als het lied van U2: You can't life with or without it! In eerste impuls zullen de meesten van ons zeggen dat we graag stressloos zouden willen leven. Pff, natuurlijke rust en ruimte, niet? Een goede vraag is hierbij wat eigenlijk de functie van stress is?
Solliciteren (er is nog hoop)
Zwarte, krakende schoenen, voorzien van een glimmende weerspiegeling van deugdzaamheid. Het donkerblauwe pak is nog stijf van nieuwigheid. Het overhemd is zachtroze en heeft moderne, grote boorden. De das is uiterst goed gekozen. Het hoofd erboven is recentelijk gekapt en erg glad geschoren, zodat het zoontje geen protesten zal hebben geuit bij de plichtmatige afscheidskus bij het vertrek.
Dan kijkt hij in het gezicht van de man. Het staat zó serieus dat hij onwillekeurig even terugdeinst. Heel kort flitst een beeld door zijn hoofd van de begrafenis van Jan, vorige maand.
De missers in mijn leiderschap (1/veel)
Kennen jullie die ook? Van die "leiders" die niet meer zijn dan mensen die vanwege hun goede vakmanschap een leidinggevende plek krijgen. Mensen zonder enig idee van leidinggeven, inspireren, motiveren en interesse voor mensen. Ik was er ook zo eentje...
Een jaar of wat geleden ben ik als drop out na 2 niet afgeronde universitaire studies begonnen op de werkplek waar ik nu nog steeds werk. Toen was het een bedrijf met 3 medewerkers plus de eigenaar en zijn vrouw. Voor mij was het een tussenstop naar een fatsoenlijke baan, dacht ik. De eigenaar wist mij echter te boeien voor zijn vak, wat langzaamaan ook mijn vak werd. Ik kreeg er lol in, en was er goed in. Erg goed, al zeg ik het zelf.
Ga jij voor je geluk of voor je gelijk?
Geluk of gelijk: het zijn maar 1 of 2 klinkers, maar tegelijkertijd een wereld van verschil, want je gelijk halen betekent vaak het geluk uit handen geven. Waarom wil ik eigenlijk vaak mijn gelijk krijgen? Ongelijk krijgen, voelt blijkbaar te veel als falen, maar een schijnbare superioriteit behalen, brengt je meestal niet dichterbij je geluk. Het kost je daarentegen veel energie en het is ook niet toevallig dat je dan erg kritisch bent op jezelf. Kritiek op anderen wordt dan vaak een afspiegeling van wat je vooral irriteert aan jezelf. Wat vind ik nou belangrijker? Gelijk krijgen of gelukkig zijn? Wat de ander er van vindt of wat je er zelf van vindt? De ander overtuigen of zelf overtuigd zijn en vanuit je eigen kracht stralen?